Віртуальны літаратурны часопіс
Ну быў я піратам, муціў акіян — цяпер во на пэнсіі, камісавалі. Вахторам на службу ўзялі ў рэстаран — сяджу тут і згадваю морскія хвалі.
У Гены бюджет — брошенный грош В старую жестяную кружку. В его день рожденья всегда идёт дождь И бегут пешеходы по лужам.
Нет ничего благородней, чем быть косым в сумасшедшем автобусе, залитом солнечным светом. Без водилы, но с контролером при каждой двери.
Детское чувство снега в ботинке. Слово – тёмная древняя стена.
прыйдзе сьмерць прыгожая як вочы коней
На маім вясельлі будзе па пары ад кожнага віду жывёлы і па пары ботаў ад кожнага чалавека
“Распні! Распні” – у вушшы звонам. Суддзя “Трайным адэкалонам” Пасля прысуду рукі мые.
Цягам паўстагодзьдзя паэзія была раем для пафасных прыдуркаў І тут прыйшоў я
У садзе мірна цвыркуны. А мы знікаем без вайны.
З нагоды 100-х угодкаў абвяшчэньня незалежнасьці Беларусі рэдакцыя “ЛітРАЖу” зьвярнулася да шэрагу сучасных, масьцітых і ня самых масьцітых беларускіх паэтак і паэтаў з прапановай даслаць твор на згаданую тэму, як яе разумеюць самі аўтары.
Шлях угару – гэта шлях і ўніз, шлях наперад – шлях і назад. З гэтым немагчыма зьмірыцца, але гэта так, час ніякі ня лекар: бо пацыента ўжо няма.
Вось гэты келіх пазалаціў бы й выпіў: поўню над шынком
Пэдагогі гадаюць, цікавіцца вуліца: ці раскрыецца хлопчык аднойчы, як вустрыца?
Іду: вееры будынкаў, ахайна складзеныя ўдоўж дарог пэрспэктывай, раскрываюцца мне насустрач.
Внезапная воля – неволя, – свободу имеет в виду. Ночные каштаны футболя, по набережной иду.
Були останні дні літа. В університетських гардеробах Повільно гойдалися Порожні металеві конструкції.
Калі паэт кратае краты, не кажы: “Як жа па-іншаму гучаць арфы!”
Цвыркун позна ўначы на жыжкаўскім дворыку: «Я жыву на старой грушы. Плады падаюць зь яе і грукочуць, як уварваньне братняе звышдзяржавы».
Калі плывеш наперакор, Нясуць на шыбеніцу хвалі... Ірляндзкі рамантызм памёр, Яго з О’Ліры пахавалі.