Усё хуёва было ў Толіка.
Пачалося з таго, што пасьля ўніверсіцета ён стаў яшчэ тупейшым, чым быў, і ў выніку пайшоў працаваць на мясцовую фабрыку кантралёрам кукурузных палачак. Адтуль яго хутка выгналі за тое, што ў курылцы ударыў сталом легендарнага дэгустатара Аркадзія Дуста падчас дзіскусіі пра задніцу начальніцы глазуровачнага цэха Бэллы Андрэеўны Сілівончык. Удараў сталом было 40-50. А Толік спортам не занімаўся і з-за гэтага сэрца было вялым як прашлагодняя антонаўка. Карочэ павезлі яго з дэгустатарам ў адну бальніцу. Аркадзія ў прахладненькі морг, а Толіка – у кардзіалогію, дзе абычна ляжаць сільнап’юшчыя вецераны ваенных і бытавых канфліктаў.
Пасля выпіскі сусед-акуліст узяў Толіка вадзіцелем у свой медыцынскі цэнтр “Тысяча і адна ноч”. У чаканьні шэфа, Толік сядзеў пад вокнамі цэнтра ў кабіне машыны і шумеў бібікалкай. Такіх у эпоху палеаліта на паляваньне ня бралі. Аднойчы прыехаў да акуліста на аперацыю цыганскі барон зь мясістым носам. Лёг пад нож, а тут Толік як бібікне. А рука хірурга – тырк. І няма ў барона вока. За гэта Толіка адпізьдзілі і на тыдзень закрылі ў кладоўцы з аналізамі кала.
А далей пачаўся настаяшчы пізьдзец. На наступнай працы – вышыбалай у сэкс-клубе “Конь” – Толік падсеў на наркоцікі і ў выніку знасільнічаў сабачку Васіліну, любімую балонку хазяйкі клуба. З некрасівай фармуліроўкай у працоўнай кніжцы Толік загрусьціў. І пайшоў у порнаакцёры кінастудыі “Эбаніт”, дзе заработаў тры інфаркты і калейдаскоп жызьненых історый для будучых унукаў. Потым былі работы грыбніком-зацейнікам, падводным дворнікам, снайперам-евангелістам і нават арт-мэнэджэрам у сталовай №12.
Але ўрэшце сэрца Толіка ня вытрымала. Аднойчы ўначы яно выбралася наружу, напісала запіску са словамі “больна мне, прашчай і ня ішчы ніколі” і пайшло куды само сабе прыкажа. Запыхаецца, сядзе на пянёк, пабулькае клапанамі, і далей хуярыць. Праз балоты, норы, лясы і паляны…
Ікона маманта
Ня знала сэрца, што сьвет вялікі, як чарга ў жэнскі сарцір, і разнаабразны, як набор мікробаў між пальцамі ног у бамжа.
І вось дабралася яно да нейкага мегаполіса з каларытнай назвай Пяшчэраград. Мегаполіс – гэта такое месца, дзе ў атлічыі ад райцэнтра дзібілам быць выгадна. І вось ідзе сэрца па вуліцах, а там усё як у кінах пра будушчае: усякія лятаюшчыя машыны, вулічныя туалеты з музыкай, людзі з антэнамі на галавах і ў блісьцяшчых камбінезонах. Точна дзібілы. Зайшло сэрца ў бар, ёбнула грамульку і пытае ў нейкага цела побач, ціпа, алё, што за насялённы пункт тут у вас. Слова за словам, грам за грамам… Карочэ, выявіўся новы знаёмы мясцовым ізабрытацелем па імені Тубус. І запрасіў сэрца да сябе ў госьці – памыцца з дарогі, адпачыць. Ізабрэтацель жыў са сваім самадзельным цермінатарам Леанідам. Леанід пітаўся салідолам і адстрэльваў на раёне прэступны элемент. Бо міліцыя ў Пяшчэраградзе займалася тым, што пізьдзіла гаражан па выходных і празьніках, а ў будні нажырала морды. У Леаніда яшчэ была падруга – цермінатар Тамара. Яна нікога не адстрэльвала, а проста храніла дамашні ачаг. Як і паложана жэншчынам, нават ненастаяшчым.
Але найбольш сэрца ахуела ад таго, што ў цэнтры горада стаяла гіганцкая пяшчэра з залатымі сьценамі і здаравенным малахітавым купалам. А ўнутры яе пасярэдзіне было ўтыркнутае распяціе з валасатай муміяй маманта, на якога ўсе маліліся. Шчыталася, што раз у год мамант ажывае і адпраўляе ўсіх грэшнікаў да дзьябла па імені Мезазой. Убачыўшы гэты апафеоз чалавечэскай дзеградацыі, сэрца зразумела, чаму ў кварціры Тубуса віселі карцінкі, на якіх быў намаляваны гэты траваядны бог з німбам і шалаўлівым хобатам.
Глаўны плюс рэлігіі пяшчэраградцаў быў у тым, што тут хуй скажаш, што маманта няма. А мінус у тым, што за крыціку з багахульнікаў на жыравым заводзе штампавалі цэркоўныя сьвечкі. Пра гэта сэрца дазналася толькі ў маршрутцы, дзе ўва весь голас заявіла Тубусу, што труп трэба закапаць а гараджан здаць у псіхдзіспансэр. Ад гэтага морды пасажыраў пабагравелі, рукі сжаліся ў духоўныя кулакі, а ў вачах, слоўна абарыгены, заскакалі дзікія аганькі свяшчэннага гневу. Прыйшлося сэрцу выскаківаць у фортачку і хутчэй з’ёбвацца з гэтага пізданутага горада.
***
Тым часам Толік, замеціўшы прапажу органа і прачытаўшы прашчальную запіску, узбунтаваўся на сваю лахаўскую судзьбу. Мала таго, што усюды пізьдзяць і выганяюць, дык яшчэ і сэрца паказала сраку і ўцякло блядаваць па планеце.
Вырашыў Толік знайсьці прэдацеля і жэстока адпомсьціць. Але пайшоў ён не на ўсход, як сэрца, а на захад. Што толькі ня бачыў ён па дарозе. І цывілізацыю дзікарастушчых даўбаёбаў, якія растуць у палях цэлымі плантацыямі, а потым іх збіраюць камбайнамі нейкія хуі ў касьцюмах і таргуюць перад выбарамі. І агрэсіўныя плямёны пенсіянераў у даліне Бясплатных Тралейбусаў. Урэшце Толік вырашыў зрабіць перадышку і спыніўся ў сталіцы таямнічай краіны Наябалава.
Рэспубліка Наябалава
Цікава жыць у краіне дзе ты ня знаеш, хто і як цябе наябе. Да таго ж невядома, хто ў рэзультаце акажэцца ў плюсе, а хто лахом. Тут канешне ёсьць элемент грусьці – быць лахом. Але дзе той грусьці няма?
Толіку спадабаліся мясцовыя парадкі. Спачатку ён выдаў свае сьмярдзючыя шкарпэткі за ўнікальны прэпарат ад раку лёгкіх. Потым, увайшоўшы ў раж, заявіў, што прыляцеў з Юпіцера і стаў зьвяздой целеэкрана. Праўда, хутка на гэтую белую жызьненую паласу Толіка хутка насралі, разбавіўшы яе яркую палітру цёмнымі танамі. Напрыклад, купіў ён квіток на алкагалічны блокбасьцер “300 стаканаў”, прыйшоў – а там унылая опера на 8 гадзін з жызьні двух інтэлігентаў, якія на умных шчах пізьдзяць пра нюансы амфібрахія. І хуй з’ябешся, бо за гэта на выхадзе можна палучыць гігабайт пізьдзюлін ад ахраны кінацеатра.
Але галоўнай прычынай, чаму Толіку прыйшлося сабіраць манаткі і валіць з краіны стала прадажа яго на органы ваенным астраномам у іхнюю сакрэтную лабараторыю “Мірны космас”.
***
Доўгімі былі прыгоды Толіка і яго свабодалюбівае сэрца. У канцы канцоў абашлі яны кожны сваю палавіну планеты. Заглянулі ў кожную дзюрку. Адзін навучыўся духоўным цехнікам пахуізма, другі з дзібіла падняўся на больш высокую ступеньку дзеградацыі. Канечным пунктам абоіх стаў валшэбны востраў Пізьдзец, размешчаны пасярод бяскрайняга акіяну.
Востраў Пізьдзец
Ня ўсё проста было з гэтым востравам. Як і ўсё ў жызьні. Па-першае, як і абычны пізьдзец, ён быў незаметны, пакуль ты не прыблізішся да яго або ён да цябе. Таму турыстаў на востраў ніколі не вазілі. Бо, папаўшы, хуй выберашся. Затое сюды ўцякалі розныя хіпсьцеры і паліцічэскія эмігранты.
Толік папаў сюды, скраўшы самалёт з аэрадрома імені Мікалая Гастэла, калі з’ёбваўся з краіны наёбак. А сэрца даплыла на сьпіне кіта Віталіка, які ўсю дарогу расказваў як падводныя ўласьці аб’явілі мабілізацыю і гатовяцца да высадкі акіянскай арміі на сушу.
Пізьдзец на востраве прыходзіў да ўсіх, акрамя мясцовых абарыгенаў. Яны адгрохалі сабе высокія наблюдацельныя пункты і, папіваючы кактэйлі, наблюдалі за чужымі няшчасьцямі.
З трупаў абарыгены рабілі мясныя салаты, пальцам пханыя каўбасы, ляпілі пяльмені. Са скуры праізвадзілі красівыя сумачкі, кашалькі і туфлі. Чарапамі ігралі ў боўлінг. Для экстрэмалаў тут працаваў некрафілічны сэкс-прытон “Ціхая завадзь”. Вы скажаце “пізьдзец”. Так, пізьдзец. Так называецца востраў. Такія на ім традзіцыі і іх трэба паважаць.
Прыбыўшы на востраў Толік убачыў сваё сэрца ў абарыгенскім рэстаране “Залатая мясарубка”. Вочы ў Толіка наліліся кроўю ад жаданьня адпосьціць свайму подламу органу, які ўцёк, аставішы жыць яго чалавекам бессярдзешным і чорствым. Схапіў ён сэрца і з размаху запіхнуў у жопу бегемоціку, які падбіраў крошкі пад сталамі. Але па закону “пізьдзяца” высунуць адтуль сваю руку ня змог. Праз тры дні бедны бегемоцік здох у страшных муках, сфінктэр расслабіўся і асвабадзіў і руку, і сэрца.
Месьць не ўдалася. А Толік раптам зразумеў, што трэба зьмірыцца. Бо ўбачыў, як плача яго сэрца ад абіды. Бо сэрца ня любіць ціхай жызьні. Яму падавай цыстэрны адрэналіну і і тоны прыключэній на сраку. Якая дарэчы, сядзіць і ня рыпаецца, на тое яна і срака. “Давай дружыць”, “давай”, – сказалі яны адно аднаму. І ўсё было б чотка і са шчасьлівым канцом. Але абарыгенам не спадабаліся планы чужакоў жыць шчасьліва. Убачышы раззлаванае племя з нажамі і коп’ямі, нашы героі пабеглі да самалёта, на якім прыляцеў Толік. Сеў ён за гашэтку кулямёта і прастрачыў усіх гэтых сук нахуй да аднаго. Пасля чаго аб’явіў сябе дзірэхтарам вострава, і зажыў у гармоніі са сваім арганізмам як у красівым дакументальным кіне.
Праўда, аднойчы ад Толіка ўцёк пісюн пад ручку зь левай ягадзіцай. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя.
