Немск
у горадзе Немску мала людзей
і шмат пачвараў у якіх
са сракі растуць языкі
грубыя і шурпатыя
падобныя да кракадзілавых хвастоў
яны замінаюць хадзіць
наогул у Немску ўсё дагары нагамі
у тутэйшых вочы на задніцы
нос на копчыку
і языкі
растуць
падаткі на іх
таксама
у Немску мала прыезджых
таму ўсе вакзалы
разбурылі альбо зачынілі
альбо перарабілі на гандлёвыя цэнтры
затое тут процьма гасцініц
у якіх няма каму і на што
і навошта
але немчукі маўчаць
ці мычаць
гадуюць хвасты
а тыя растуць
і растуць
вось камусьці ізноў
дзвярыма язык прышчамілі
кракен*
сталіца быццам пачвара-кракен
разявае смярдзючую зяпу
хапае вулкамі-шчупальцамі
хоча мяне праглынуць
сталіца быццам пачвара-кракен
сашчапляе смярдзючую зяпу
патыхае тхлінай і перагарам
спермаю бруднай бялізнай
прыбіральняю смеццеправодам
густая атрутная жоўтая сліна
абвалоквае накрывае
глытае мяне
кгх-кгх-кгх
падавілася!
*Легендарная міфічная марская пачвара гіганцкіх памераў, галаваногі малюск, вядомы з апісаньняў ісландскіх маракоў, з мовы якіх і паходзіць ягоная назва.
Зорна-запойная
Аднойчы чорна-белай ноччу
вядомы паэт Бухановіч
дамоў дабіраўся рачкі
і ўваліўся няўзнак у рэчку.
— Тваю ж, бляць, дывізію! —
блевануў Бухановіч.
Устаўшы на кукішкі, азірнуўся
і ўбачыў, як у вадзе хістаюцца зоркі.
“Піздзец, — паспеў падумаць паэт —
перабраў — побач плаваюць п’яныя зоркі.”
Ён паглядзеў на неба —
там боўталіся тыя самыя зоркі.
“Дык вось чаму яны падаюць! —
узрадваўся сваёй здагадлівасці Бухановіч.
Цікава ці загадваюць зоркі жаданьні,
калі падаем мы?”
Пасля, прачухаўшыся па палудні,
паэт пісаў пра патрэбу напівацца ў зорку…
Героя Савецкага Звязу…
Альбо проста ў зорку.
грай
звычайны зімовы вечар —
лужыны, слота, імжа,
пераход метро пад плошчаю класіка,
чарговы саваяр
выбівае з гітары непакорлівы рытм —
спявае,
крыху неахайна,
крыху фальшыва
гучыць яго пераступны голас.
у футарале, вядома,
дробныя і вельмі дробныя банкноты,
абмінаю хлапца
і выйшаўшы на паверхню
чую музыку з-пад зямлі.
ні крокі прахожых,
ні гуд машынаў,
ні грукаценне метро і трамваяў
не могуць яе заглушыць.
уражанне такое,
нібыта там атайбаваўся Выліваха
і з пекла гарлае:
грай шукай
у снах юнацтва свае мары
дражня
тралейбус ідзе на дражню —
не падумай, што дзеля рыфмы,
але сонца жарыць і дражніць;
я ляжу на сядзенні, вачыма ўпіваюся ў неба
і не мяркую знайсці там нікога —
ані бога, ані тым болей феба.
я сапраўды тралейбус,
што знае шлях ад кальца да кальца,
канец не заўсёды пачатак,
але пачатак, нібы Ураборас,
няўхільна паўзе да канца.
электрычнасць цячэ праз мяне,
салон мой з гэтага блажыць.
дражня канцавы прыпынак мой
дражня.
бутан
ты спытала: ці чуў я пра бутан —
адзіную ў свеце краіну,
дзе ёсць міністэрства шчасця,
я згадаў з геаграфіі гэтую дзіўную назву,
але часцей гэтае слова я чуў
на ўроках арганікі.
у бутане ўзровень шчасця
не вымяраецца колькасцю
і наяўнасцю грашовых адзінак,
хоць турысты іх тут пакідаюць нямала,
апавядаючы мне пра бутан,
ты, напэўна, не ведала,
што галоўны сімвал гэтай краіны — фалас,
яго тут малююць на кожным плоце,
акурат, як у нас,
адно, што тут гэта не забаронена,
і ён тут з’яўляецца сімвалам шчасця,
прынамсі для прыўкраснай паловы
краіны пад сцягам дракона.
нам для шчасця таксама трэба няшмат —
пару глыткоў бутану,
каб забыцца на ўсё
і забіць на бутанцаў,
платы і фаласы —
у краіне пад сцягам цмока
намі цікавіцца іншае міністэрства.
служкі асклепія
содні дзяжурства мінулі амаль незаўважна
ў аддзяленні для хворых з впмк* ніхто не памёр
кагосьці кармілі праз зонд іншых з гэтага блажыла
а хто ў хваравітым трызненні ляцеў да зор
хлопцу з чацвёртай здымалі кардыяграму
а ў суседа ягонага бралі тымчасам кроў
хадзячыя бегалі па пладова-выгоднае ў краму
а ўвечары чулася ціхае будзь здароў
усіх лекава́лі таблеткамі ўколамі і суцяшэннем
хтосьці злаваўся і лаяўся маць тваю так
содні дзяжурства мінулі амаль без здарэнняў
ну й дзякуй богу вось каб заўсёды так
*ВПМК – вострае парушэньне мазгавога кровазвароту
