ПАТРЫЯТЫЗМ ДЛЯ ЧАЙНІКАЎ
у гэтым месцы ніхто не жыве
тут толькі нараджаюцца
часам зранку
прабяжыць фізкультурнік
але ён – з іншага раёну
у гэтым месцы няма сэнсу
пераходзіць на іншы бок
іншую мову
трымацца свайго
сёння прыйшоў сюды
думаў згадаць памерлых
але і іх тут няма
як кажуць – адарваліся ад карэньня
часам зайду ў пад'езд падымуся ў кватэру
а там усё па ранейшаму
толькі з-пад фарбы старой
усё больш праяўляецца надпіс
моваю акупанта
МОЙ РАДАВОД ДА 5 КАЛЕНА
учора ў школе выгадна абмяняў
модны сьцізорык на абразок з надмагільля –
на ім нехта стары і страшны
будзе мне дзедам
ніколі ня меў дзеда
ЛЮБОЎ
жонка мая – прыгожая
багіня сьмерці з вышэйшай адукацыяй
працуе ў школцы
выкладае дзецям рускую літаратуру
сёньня ў нас 40 дзён па вясельлі
куплю ёй кветкі
хай вянуць
хай вянуць
МІЗАНТРАПІЯ
дрэва пад домам маім
ня мае імя
даглядаю за ім
размаўляю з ім
дваццаты год як ня чую ані гуку ў адказ
толькі бруд пад пазногцямі
займіся справай – кажа бацька
жаніўся б – кажа маці
а я ўсё паліваю гэтае сучае дрэва
таемна жанаты
таемна пры справе
не разумеючы
дзеля чаго ўсё гэта
ПРАКТЫКАВАНЬНІ
у гэтым аўтобусе
штовечар езьдзіць прастытутка
з суседняй шматпавярхоўкі
кіроўца ўвесь час уключае
вясёлую музычку
а яна падтаквае ножкай у такт
за акном праплывае фабрыка
гопнік побач тэлефануе маме
я ня ведаю як яе зваць
але знаю якія кветкі любіць
так-так так-так так-так
стукае дзеўка абцасам па маім сэрцы
мама кажа што трэба вучыцца
але ж я і так ужо ўмею
трываць гэты боль
БЛІЗІНЯ
я адчуваю
што ты недзе побач
і твой ёбнуты сабака
што брэша за дзьвярыма
таксама чуе
як кажу табе подумкі п'яны
гэтыя тры клятыя словы
ПЕРШАЯ СЬМЕРЦЬ
калі будзем старыя
зазімуем у летнім доміку
паставім зранку ў лядоўню пляшку
для развітальнай вячэры
паўторым адно адному словы
якіх не казалі й ня чулі ніколі
запросім сяброў з будынку побач
куды аніяк не заселяць нікога
скажу – каханая…
скажаш – хто ты?
а потым сходзім у краму
сядзем на дарожку
і глядзецьмем зачаравана туды
дзе нічога ня відна
ПЕРАМАГАЮЧЫ СТРАХ
у гэтым доме жыве прывід –
кажа сябар, што верыць у прывідаў
а я нават у будучыню ня веру
штовечар пасля школы
праходзім побач
ён – з ліхтарыкам і поўнымі штанамі
я – з новым вершам у галаве
УЦЕКАЧЫ
самалёт што гудзе ўгары
мог бы быць дабрэйшым да нас –
скінуць маленькую бомбачку
з мірнага неба
адну на двох
бо забылі ўжо за ціхімі буднямі
як гэта –
ня мець нічога
любіць нішто
як гэта –
пісаць лісты падзякі
за страчаныя ілюзіі
АЛКАНАТАХОДЦЫ
у нас вузкія тратуары
ніяк з імі не размінуцца
ісьці ня страшна
ходзім па самым дне прорвы –
куды ўжо ніжэй падаць?
праўда паднімецца часам нехта на грошы
але там
на вяршынях алкагольных рэкордаў
ой як цяжка –
з купай праблем жонкаю дзецьмі
і пругкай вяроўкай
зацягнутай на шыі
ЛЕТНІ ЛАГЕР ПАЛОННЫХ
штогод бяру туды пуцёўку
сабе і дзецям –
разбавіць шэрыя будні
загартаваць волю
завесьці карысныя знаёмствы
там дрэнна кормяць
але добра б'юць
плюс непаўторная атмасфера
хачу працаваць тут –
паўтарае захоплены сын
а вы кажаце страчанае пакаленьне
ёсць на каго пакласьціся
будзе каму прынесьці
шклянку з атручанай вадзічкай
СЬВЕЖАЯ КРОЎ
за гэтым пагоркам – інстытут бяспамяцтва
а там за плотам – тэхнікум падступнасьці
там канешне цудоўная база
выкладчыкі з досьведам
але бацькі параілі вучэльню прапаганды
кажуць – чаго праціраць штаны?
за першы курс тут навучаць
і першаму і другому і трэцяму
а далей – практыка, сынку
у гэтым сьвеце яна галоўная
ніяк без яе ня выжыць
і гладзяць мяне па галоўцы
з двудушнай усьмешкай
ГРЫНПІС
тут у норцы жыла лісіца
а зараз тут дом мэра
мама казала – ня лезь у палітыку
вось і ўлез
стаю цяпер пасярод турэмнай камеры
абаронца жывёлы ад жывёлы
слухаю як удалечы
на будаўнічых лясах выводзіць трэлі
вясёлых малярак зграйка
МІЖНАРОДНЫ ФЕСТЫВАЛЬ АКУПАЦЫІ
шаноўнае таварыства –
кажа вядоўца добра пастаўленым да сьценкі голасам –
шчыра вітаем вас на вашай зямлі
ад банкетнага століка
адмыслоўцаў анэксіі
чуюцца бурныя апладысменты
дазвольце аддаць вам даніну ня толькі павагі –
мармыча вядоўца
на сцэну выходзяць дзеўкі з хлебам і сольлю
тым часам агенты спецслужбаў ля сьценкі ў кутку
падымаюць ціхенька фужэры з шампанскім
за чарговыя зорачкі на пагонах
на галёрцы простай публіцы
раздаюць сьцяжкі ў шырокім асартыменце
плюс пайкі ў падарунак
далей выходзіць да мікрафона
жывы класік у жанры трагедый
на адным плячы дзяўчынка
на другім аўтамат
потым слова даюць
экзальтаваным ветэранам –
ніяк не старэюць іх душы
а цяпер – кажа нарэшце вядоўца –
галоўная частка мерапрыемства:
гала-парад калабарантаў
плюс разынка фэсту – ў фінале
сьвяточны расстрэл нязгодных
КАМАНДА
А. і яе кату
завёў сабе баявога ката-зомбі
гадоў з 400 жыве ўжо
ну як жыве – мучаецца:
грызе глоткі навалачы
цяпер яе шмат напладзілася па краіне
яшчэ завёў сабе жонку баявую –
мозг навалачы выядае
а я проста хлопец з рыдлёўкай
паплюю на далоні
зарыю чарговы труп
а кажуць – не хапае працы людзям
сумленьня і сьмеласьці ім не хапае
ну і злосьці здаровай трошкі
ніяк без злосьці
ніяк без яе на жаль
