З літаратурнага праекту “Апранутыя апавяданні”
Сырны месяц, двума вострымі канцамі ўпіраючыся ў аблокі, залівае аксамітным цяплом прастору сну, вецер падмятае гарадскія ходнікі, аўтамабілі час ад часу міргаюць чырвонымі лямпачкамі сігналізацый, упёршыся адзін аднаму ў заднія бамперы, чакаюць раніцы; канец красавіка, прырода брыняе сваімі ліпкімі сокамі, вось-вось фантан жыцця пальецца з усіх бакоў: з дрэў, глебы, цэглы, сцен; але пакуль яшчэ толькі амаль травень, і начная ідылія, якая парушаецца тут і там сабачым брэхам, павольна праносіць у сваіх далонях сны людзей, у яе сівыя валасы ўплецены мільярды лёсаў, бачанняў і думак, кожнаму дастанецца па ягоных заслугах; людзі пачынаюць бачыць сны; залацістая галоўка трывожна круціцца з боку ў бок, падушка выслізгвае з-пад яе; юныя думкі, прымітыўна-пазнавальныя, але яны ўжо нясуць у сабе вялікую частку свядомасці, валасы збіраюць у сябе энергію новых сноў ад сівой ночы; беленькая саколка з доўгімі рукавамі, саграючы цела, не дае яму супакою, перагортваючыся і збіраючыся ў зморшчыны, аддрукоўваючыся новымі дарожкамі і раўчукамі на карце скуры, дзіця спіць, яно заўсёды спіць у гэтай уцепленай саколцы, якая на сваім веку пабачыла ягонае сталенне; ён бачыць адзін і той жа сон – чарнавокая дзяўчынка сядзіць на траве, і ёй не проста холадна, яна на вачах сінее, прыціскаючы сагнутыя ў каленях ногі да грудзей з яшчэ не аформленай жаночай прывабнасцю, дзяўчынцы холадна, хлопчык вельмі хоча яе сагрэць, ён імкнецца да яе, ён спрабуе зняць з сябе саколку, але ў сне не атрымліваецца не толькі гэтае, ён ніяк не можа дабрацца да яе, каб хаця б абняць, каб выратаваць ад гэтага здрадлівага холаду яе танюткія рукі, ногі і чорныя вочы; кожным разам ён прачынаецца і, не ўбачыўшы яе ў сваім пакоі, плача, а бацькі, прыбегшы на ягоны гаротны плач, супакойваюць; хлопчыку восем – ён ніяк не можа сагрэць яе сініх ног, яе тонкіх рук; хлопчыку дзевяць – ён не можа абняць гэтыя вузенькія плечы і супакоіць дрыготку ад холаду; хлопчыку дзесяць – ён ужо навучыўся ў сне здымаць саколку, але ўсё ніяк не можа ёю атуліць дзявочыя плечы; хлопцу адзінаццаць – ён упершыню бачыць яе ружовыя вусны, яе белыя зубы, ён выяўляе, што ў яе вельмі доўгія попельна-русыя валасы; хлопчыку дванаццаць – ён любіць яе чорныя глыбокія вочы, ён навучыўся накідваць на яе тонкія рукі і далікатныя плечы сваю белую саколку, але ёй не становіцца цяплей; хлопцу трынаццаць – ён усё гэтак жа зацята імкнецца да яе, ён абдымае яе, ён вучыцца яе саграваць, ён цалуе яе; ён прачынаецца і знаходзіць у сваіх абдымках толькі скамечаную коўдру і зацалаваную падушку, хлопчык больш не плача, ён разумее; ягоныя валасы сталі цямней, ператварыліся ў шэра-русыя, ён даўно ўжо не памятае, куды падзеў сваю белую саколку з доўгімі рукавамі, тую саколку, якая злучала ягоныя сны са сталеннем і разуменнем загадкавага свету ночы; ён гэтую саколку аднойчы занёс у свой сон і асцярожна пакінуў дзяўчынцы; і ёй стала не так холадна; і ёй стала не так самотна, яна яго бачыць; і яе жыццё цячэ як пясок скрозь пальцы, не дазваляючы ёй выйсці за межы міражу, яна ўвесь час думае пра яго, яна кліча яго, называючы розныя імёны, але ён не з’яўляецца; ёй увесь час холадна, як у рэальнасці, сярод сваіх блізкіх, сяброў і проста мінакоў, так і ў сне, дзе яна ніяк не можа наблізіць да сябе яго, ёй застаецца толькі маліць сваімі глыбокімі цёмнымі вачамі пра тое, каб ён прыйшоў; але за ўвесь час ён змог да яе дацягнуцца толькі каб перадаць саколку, у якой ёй стала цяплей, і, аднойчы, пацалаваць; аднойчы мама ўбачыла на ёй гэтую белую саколку з доўгімі рукавамі, і вырашыла што прынесла яе надоечы, адшукаўшы ў купе вопраткі ў царкве, і толькі дзяўчынка ведала, што саколка насамрэч ёй дасталася ў сне, але гэта мала што змяняе; яе юнае цела, яе юныя грудзі, шаўковыя чорныя валасы, уся існасць дрыжыць холадам і імкнецца да светлавалосага хлопчыка; ёй дзевяць – яна ведае, што ён ёсць і ёй холадна; ёй дзесяць – яна яго бачыць і ўсім сэрцам кліча, седзячы на траве, яна толькі ў споднім; ёй адзінаццаць – яна бачыць, як ён да яе імкнецца; ёй дванаццаць – яна выразна ведае, што кахае яго, яна ведае, ён будзе першым і апошнім, як альфа і амега; ёй – трынаццаць, яна, нарэшце апранутая ў ягоную саколку, але ўсё адно не адчувае яго; вечар павольна аддаецца ў дужыя, далікатныя і гарачыя рукі ночы, вечар раствараецца ў яе цёмных абдымках; дзяўчынка ў ложку, яна накрытая амаль з галавой, сэрца, як звычайна, часта б'ецца ў чаканні новай сустрэчы з гэтым бялявым хлопчыкам, ці ўжо і не хлопчыкам, падлеткам; яна ўжо другі год п'е снатворнае, каб хутчэй засынаць і даўжэй спаць, бацькі лічаць, што яна проста гультайка, бо столькі гадзін спіць; яна чакае ліпучых павекаў сну; яна чакае, ён таксама чакае; яна хутаецца ў белую саколку, вось вымалёўваюцца ягоныя тонкія, юныя рысы твару, ягонае цела, вось яна імкнецца да яго; яны абодва за гэтулькі гадоў сноў амаль наблізіліся адзін да аднаго, яшчэ адзін рух – і яны дакрануцца адзін да аднаго; хлопчык навучыўся яе цалаваць, так далікатна і тонка, кранаючы дыханнем яе скуру; ён паспявае ўзяць яе за руку, яна ў ягоных дужых абдымках; ён рве на ёй белую саколку з доўгімі рукавамі, прайшло шмат часу, ён ужо мужчына, ён ужо моцны; яна заўсёды ведала, што ён у яе будзе першым і апошнім, як альфа і амега, і хай жыццё яе будзе зводзіць з рознымі мужчынамі, яе каханне заўсёды будзе ў сне; яна прачнулася ад бурнага і задушлівага аргазму, з саміх глыбінь Ночы ў зліцці з Прыродай; ён прачнуўся; ён нарэшце дацягнуўся да яе, ёй нарэшце стала цёпла; яны сталіся альфай і амегай адно для аднаго.
