Дзенег у нас праўда ўсё адно не была, але мы тагда пра дзеньгі не думалі, мы кніжкі чыталі. Класіку ў аснаўном – Тарзана, Эмануэль, Анжаліку і другіх пісацелей... Эці кніжкі нам очэнь жыць памагалі. А дзенег мы з Колей вапшчэ нікагда не відзелі, мне кагда іх паказалі, я чуць с ума не сашла – аказываецца, ані не зелёные, а маленькіе такіе, са зьвірушкамі!