Доўгачаканы зборнік беларускай эратычнай прозы “12 актаў”, пра неабходнасьць выданьня якога так доўга казалі школьныя настаўніцы літаратуры, фізкультуры і полавай адукацыі, урэшце зьявіўся! Пакуль толькі ў электронным выглядзе, дзякуючы выдавецтву “Янушкевіч”: https://kniharnia.by/catalog/suchasnaya_proza/dvanatstsats_akta/

Падпольныя букмэйкеры паціраюць рукі, збанкрутаваныя гэмблеры й іхныя дарадчыкі ўціраюць соплі. На тое, што сёлета прэмію Гедройца за беларускую прозу атрымае нейкі псэўдараман нікому не вядомага эмігранта родам зь Берасьця, не паставіў ніхто, і дарэмна. А вось рэдакцыя нашага часопісу была перакананая, што некаму з нашых чорных лашадак пашчасьціць: пасьля абвяшчэньня шорт-ліста нашыя шансы былі 2 да 6. http://www.litrazh.org/news/shesc-na-shesc

Віншуем альманах беларускіх літаратараў замежжа зь 10-м па ліку выпускам! Безь яго ня толькі літаратурнае, але і звычайнае жыцьцё многіх беларусаў у эміграцыі было б шарэйшым і бяднейшым.

31 жніўня быў абвешчаны “кароткі сьпіс” кніг-кандыдатаў на сёлетнюю прэмію Гедройца. У яго трапілі “Таўсьціла і лешч” А. Адамовіча, “Прачнуцца ранкам у сваёй краіне” В. Акудовіча, “Белая муха, забойца мужчын” А. Бахарэвіча, “Рух” А. Пашкевіча, “Шмат Чэслава Мілаша, крыху Элвіса Прэслі” Т. Скарынкінай і “Завяршыць гештальт” М. Шчура.

Журы прэміі Гедройца абвясьціла “лонг-ліст” сёлетніх намінантаў: з 29-ці іх застаўся чортаў тузін. Нам надзвычай прыемна адзначыць, што ў плэй-оф прэміі патрапілі кнігі ў тым ліку трох аўтараў “ЛітРАЖу”: зборнік кароткай прозы “Яблынёвы маёнтак” Аляксандра І.

Напрыканцы 2015-га года ўва ўкраінскім выдавецтве “Крок” http://krokbooks.com/ пабачыла сьвет яшчэ адна беларуская кніга: гэтым разам гэта раман Макса Шчура “Завяршыць гештальт”. Аўтар марыць, а выдавец прыкладае намаганьні, каб ужо неўзабаве кніга патрапіла да беларускага чытача.

Пасьля невыданьня раману “Там, дзе нас няма” дзесяць гадоў таму Шчур абяцаў, што тлустых кніг болей пісаць ня будзе. Хутка мы спраўдзім, ці не дарма ён парушыў сваё абяцаньне.

Так выйшла, што на закрыцьцё сёлетняга літаратурнага фэстывалю ProtimluvFest, які штогод ладзіць астраўскі часопіс “Protimluv” (у перакладзе – “аксюмаран”, “лягічная супярэчнасьць”), “ЛітРАЖ” дэлегаваў ажно двух аўтараў, М. Шчура і М. Пэха. Але цьвікамі праграмы (сюрпрайз!) былі не яны, а масьцітыя паэты Адам Загаеўскі (Польшча) і Пэтр Крал (Чэхія). Абодва пражылі шмат гадоў у Парыжы, дзе – нягледзячы на адрозную манэру пісьма – пасябравалі. Нездарма, відаць, тэма фэсту гучала сёлета як “Досьвед эміграцыі”.

Выйшаў друкам чарговы – дзявяты па ліку – альманах літаратараў дыяспары “Беларус”, які Янка Запруднік у прадмове назваў “Гайд-Паркам для беларусаў замежжа”. Гэтым разам нумар багаты на пераклады, якія даслалі Віталь Воранаў (“Апошняя стужка” Бэкета), Ірына Варабей, Якуб Лапатка (“Дон Кіхот” Сэрвантэса), Віялета Кавалёва й Алег Мінкін.

Сярод россыпаў арыгінальных вершаў і ўспамінаў альманах прадстаўляе новую прозу Сяржука Сокалава-Воюша (апавяданьне “Грак”) і Макса Шчура (у тым ліку аповед “Ружовае піва”, апублікаваны і на “ЛітРАЖы”).

То бок аўтарскай прамоцыяй бухаў (кніг) – гаворка пра супольную прэзэнтацыю Глазава і Шчура ў Празе 24-га красавіка, а не пра абух ці што вы там сабе падумалі. Хто там ня быў – не ацэніць (а такіх хапала). На чытаньні кожны змог пераканацца, што аўтары – ніштаватыя дэкляматары і зусім не напаўжывыя клясыкі (як кажуць злыя языкі, асабліва пра Глазава), а наадварот, клясныя жыўчыкі. Каб не музыка Алесь Ясінскі, вечарыне б чагосьці не ставала. А каб не прысутныя фатографы, то аўтары, бадай, ні разу не ўсьміхнуліся б!