Ноч гэта такая хітрая штука, калі ты стаіш каля акна на 10-м паверсе і меланхалічна думаеш пра высокае. Пра тое, што планеты круцяцца. А ты не круцішся, а проста чухаеш машонку. Або не чухаеш. Або стаіш і думаеш пра пізьдзец вакол. Але таксама неяк высакародна. Ціпа, я ж сільны. Пізьдзец – там, а я – тут. Безпізьдзяцовы, чысты, пастрыжаны, сыты. І вось ты згадваеш, што тваёй гармоніі не хапае літра піва, ці двух літраў. Выходзіш у начны кіёск. Удзень бы такога не адбылося, бо якая там нахуй гармонія? Удзень жыцьцё паігрывае ўсёй сваёй мускулатурай. Сонца ябошыць, дождж хуярыць, нехта калашмаціць дрэльлю за сцяной, нехта любіць Леніна, плюс сабакі, аўтамабілісты, дзеці. І вось ты выходзіш за півам у ноч і – бац! – атрымліваеш ад азартнай начной маладзёжы ў рыла. Дзела няхітрае. Але адным махам выветрывае ўсю меланхолію.
Летчык Барыс Генадзьевіч Піке, чалавек з суровым ябальнікам і тонкай, як павуцінка, душой, працаваў лётчыкам. А яшчэ меў сына, хлопчыка. Звалі яго Віраж. Як ня дзіўна, імя дзіцю да самай яго сьмерці прыдумала мама Зіна, работніца гарадскога дома фізкультуры, вядучая сацыяльнай дыскатэкі «Віражы для тых, каму за 30».
У тую ноч Барыс акурат задумаўся ў акно, выйшаў за півам, атрымаў па галаве і не вярнуўся дадому. А ў нашы часы не вярнуцца дадому – гэта тое ж, што раней не вярнуцца з бою. Хаця не, нават горш. Бо з бою можна і не вярнуцца. А дадому не вяртацца ня можна. Бо нахуя ты яго заводзіш? Завёў – дык давай, не выёбуйся, ідзі назад.
Карочэ, соплі, плач, валакардзін. Зіна міліцыю выклікала. Сын у кубікі гуляецца – ён не разумее, яму похуй. Бо не вырас яшчэ. А калі ты не вырас, то табе павінна быць усё похуй і непанятна. Хаця, я такіх і сярод дарослых нямала бачыў. Напрыклад, мой сусед-пенсіянер Клюшкін. 70 гадоў чалавеку, а нічога не разумее і на ўсё кладзе. Моцная асоба, доўга трымаецца. А гэта ж нялёгка ў сьвеце, дзе культывуюцца інтэлект і адказнасьць.
Міліцыя прыехала і паехала. Гэта значыць, што выканала ўсе свае функцыі. Зіна пахадзіла з суседзямі па кустах і лягла спаць. Бо што рабіць? Заўтра на працу. Гэта такое месца дзе ўсе ўсё, канешне, разумеюць, але ўсім на цябе похуй.
А Барыс, лётчык наш, пасля ўдару вырубіўся моцна і надоўга. Прыйшоўшы ў сябе, а не дадому, закурыў і зразумеў, што галава нічога ня помніць. Ногі, душа і палавыя органы аналагічна. Толькі рукі помняць штурвал. Тады пайшоў ён на аэрадром. Сеў у свой самалёт. І паляцеў. Не разумеючы куды. Зрэшты, гэта і ня важна. Так нават цікавей. Без памяці. Асабліва, калі ты нават назвы краін забыў. Але далёка заляцець ня выйшла. Перахапілі Барыса недзе ў Цэнтральнай Еўропе. Пачаўся міжнародны скандал, бо самалёт быў ваенны. Але скандалы нас не цікавяць. Запомніце, нас павінен цікавіць Чалавек.
Доўга мурыжылі Барыса. І ў выніку аддалі ў сакрэтную ваенную лабараторыю на эксперыменты. Вы такія ў кінах бачылі. Закачалі яму ў мазгі новую памяць, зрабілі з цела супермашыну і адправілі на шпіёнскае заданьне ў Маскву.
Як вядома, гісторыя Расіі пахожа на гандон з вадой. Спачатку яе надуваюць да гіганцкага маштабу, а потым хуяраць з размаху ў людзей і яна лопаецца. Гучна, з крыкамі і скандалам. А потым знаходзіцца чарговы даўбаёб і думае: калі ўзяць гандон не чырвоны, а сіні, тады стопудова не лопне. Гэта быў кароткі курс расійскай гісторыі для ўніверсітэтаў.
І вось Барыс папаў у сталіцу гэтай цікавай краіны. Там ён уладкаваўся на сакрэтны завод плюшавых чыбурашак. Іх рассылалі на экспарт па ўсім сьвеце. А знутры забавак, калі дзёрнуць за вухі, пачынала гучаць радыёстанцыя «Маяк». Вядомая трансляцыяй папулярных хітоў Іосіфа Кабзона, групы «Любэ» і казачага хора песьні і пляскі імя Дзенікіна. У якасьці бонуса высылалася кніжка «Дзенікіны рассказы» пра тое, што такое харашо і што такое плоха.
Вопшчэм, задачай Барыса было разварушыць гэтае прапагандысцкае кубло і перакрыць канал. Бо дзеці загранічныя паціху выраслі на гэтых чыбурашках і пачалі тварыць хуйню. А капіталізм хуйні не любіць. Ён любіць бочкі варэньня і тазікі пячэньня. Плюс інцірнэт з парнухай і Шварцнэйгерам. А калакольчыкі, мароза-ваеводу і румку водкі – гэта не. Гэта ж не жыцьцё, а нейкі сьмешны пізьдзец з фільмаў Вудзі Алена.
І вось аднойчы ўдалося Барысу прабрацца незаўважна ў фабрычны актавы зал і паставіць там супермошчную нанабомбу. А праз месяц на юбілей фабрыкі туды панаехала ўсё кіраўніцтва краіны. Ёбнула знатна. Нават удмурты ў далёкіх чумах даведаліся пра гэты факт і змахнулі са шчакі сьлязу радасьці.
Барыс вярнуўся назад. Палучыў сакрэтную шпіёнскую медаль, сакрэтную шпіёнскую жонку і хату ля акіяна. Пра яго нават у школе для разведчыкаў як пра легенду расказваюць.
А Зіна тым часам не ўпала духам. Вывучыла сына на штукатура. Прафесію мільёнаў. За ёй будучыня. А сама заканчвае курсы сьцюардэс. Не разумею, праўда, навошта. Ды мне і похуй. І вам, напэўна, таксама.
Вы, канешне, спытаеце, у чым мараль гэтай меладраматычнай гісторыі? А мараль такая: заўсёды ёсьць месца цуду. Праверце – падыміце сраку, схадзіце за півам.