Хто стрымае хвалю гневу,
быццам воз неўтаймаваны,
вазаком заву такога!
Рэшта — проста лейцы сьцяла.

як выпівоху
наперад падштурхвае
вясновы вецер

я хадзіў туды куды нікому лепш не хадзіць.
мяне бязьлітасна зьбівалі і пакідалі падыхаць.
у мяне па ўсім чэрапе гузакі ад гумавых дручкоў і ўсяго такога.
анёлы абассаліся ад страху.
я ўвасабленьне хараства.
як і вы.
як і яна.
як і жоўты сонечны прыбой і ўся веліч гэтага сьвету.

Любых рэлігій гіджуся дазваньня,
але выконваць радасна сьпяшу
усе абрады тых веравызнаньняў,
дзе выпіўка залічана ў імшу.

Шаль бабкі Звардэцкае — гэта быў 31-ы год. Паўстанцкае войска яшчэ білася ў мундзірах, цар усяе Расеі меў тытул караля Польшчы, матроны не хадзілі яшчэ ў чорным з крыжамі на эбанітавых ружанцах, не аддавалі свае пярсцёнкі і завушніцы ў жабрацкі нацыянальны скарб, Польшча не называлася cette malheureuse et sublime martyre, не стагнала па эміграцыях, не пладзілася, падобна пацукам, у няволі, толькі грызла цуглі, як нядаўна асядланы конь. Для Ружы Польшча скончылася ў 1831-м годзе.

Калі вам пагана, ня трэба казаць гэтага чытачу. Пакіньце сваю гаротнасьць пры сабе.

і скала, і будынак відочныя кірлям
і драбнюткаю сольлю пасыпаны стол
і пад ёй незавершаны шэраг чарнільны
незнаёмых
чужых
неразгаданых
слоў

Мастацтва — толькі цень, як каровы ці гарбата —
пакіньце будучыню адкрытай, не прызначайце сустрэч, усё ўжо тут
з узыходам Месяцу й ціхай музыкай у памяці фанографа —
толькі падумайце, якое дзіва! хтосьці ўстае і проста ідзе па вадзе.