— Толькі дзве краіны ў Еўропе здолелі так рана і паспяхова правесці дэмакратычныя рэформы — наша Вялікае Княства і Вялікая Брытанія. Размешчаныя на розных краях еўрапейскага свету, дзве дзяржавы адначасова прыйшлі да аднаго і таго ж выніку, асвятляючы шлях іншым суседзям, — красамоўнічаў пракурор.

Цёмныя часы Dark Ages
гучыць як назва кампутарнай гульні ці сэрыялу

дзе нехта змарнаваў цэлае жыцьцё на пакрыёмае змаганьне з драконам
а нехта ахвяраваў у гэтым змаганьні жыцьцё адразу
пайшоў ва-банк і прайграў спадзеючыся што выйграюць іншыя

Няўдалая мэтафара заўжды рызыкуе стаць «тыграбатонам», таму, калі імі злоўжываць, тэкст ператвараецца ў заапякарню. Што ў прынцыпе адрозьнівае няўдалую мэтафару ад удалай? Першай уласьцівыя дзьве рэчы: павярхоўнасьць (непрадуманасьць) і нефункцыянальнасьць (мэтафара дзеля мэтафары, адсутнасьць асаблівага сэнсу ў яе ўжываньні).

Шаль бабкі Звардэцкае — гэта быў 31-ы год. Паўстанцкае войска яшчэ білася ў мундзірах, цар усяе Расеі меў тытул караля Польшчы, матроны не хадзілі яшчэ ў чорным з крыжамі на эбанітавых ружанцах, не аддавалі свае пярсцёнкі і завушніцы ў жабрацкі нацыянальны скарб, Польшча не называлася cette malheureuse et sublime martyre, не стагнала па эміграцыях, не пладзілася, падобна пацукам, у няволі, толькі грызла цуглі, як нядаўна асядланы конь. Для Ружы Польшча скончылася ў 1831-м годзе.

— Ну взорвался бы этот вулкан... Ну погибла бы страна... Ну не было бы в нашем мире больше кошек... Подумаешь, потеря!.. — он снова напоминал маленького мальчика: испуганного, уставшего до полусмерти и оттого сердитого на весь белый свет.

Калі пачалі аб’яўляць па-беларуску прыбыццё, раптам у тэкст аб’явы ўварваліся гукі музыкі: «Перамен» Цоя на ўсю станцыю. Пасля тая ж абвестка па-руску і зноў — «Перамен». А пасля наступнае: «Сотрудников милиции просим подойти в...» (радыёрубку ці нешта такое).

По спине Дара пробежали мурашки, когда совсем рядом с ним ступила исполинская лапа, а с другой стороны — еще одна, и они с Эухину оказались словно под куполом мягкой шерсти, свисающей с живота.

«Што я, народ, мушу?» — стаіць пытаньне. Быць прагматычным. Гэтым можна падсумаваць усё сказанае, нічым ня схібіўшы проці зьместу.

— Я всегда спешил добраться до вулкана, мне некогда было разглядывать дорогу.

— Разве это неважно — каким путем ты идешь к цели? — пробормотал Эухину.