Наталка Харытанюк

Нарадзілася ў Берасьці ў 1984 годзе, цяпер жыве ў Менску, выкладае ангельскую мову ў БДУ. Выдала кнігу апавяданьняў “Трынаццаць гісторый пра мёртвага ката” (2010) і раман “Смерць лесбіянкі” (2013).

Проза
Наталка Харытанюк

Канспірацыя

Вось тут бы мне і псіхануць. Раней на гэтым павароце размовы я б абавязкова псіханула — ціха, але беспаваротна. Кінула б ручнік, як кажуць ангельцы, і сышла. Але здарылася тое, што здарылася — пашырэнне. Мяне раптам накрыла новае прадчуванне: што жыццё большае за ўсе нашыя сцежкі. Ні больш, ні менш. Большае за нашыя сцежкі.

Эсэістыка
Наталка Харытанюк

Хачу, каб са мной гаварылі

Я доўга сядзела ў той першы дзень у пабе і чытала далей пра вялікую дарогу Ганны, на якой яна сустракае іншых beggars of love. Якія ўсе, бы наркаманы без наркотыка, пакутуюць, бо іх не любяць тыя, каго яны любяць. Яны вандруюць, каб пакутаваць, і пакутуюць, каб вандраваць.

Эсэістыка
Наталка Харытанюк

Ейтсіяна

За столькі год чытання Ейтса я незаўважна выгадавала ў сабе веру ў Агульную Памяць. Памяць з рухомымі межамі. Менавіта дзякуючы ёй вобразы, што паўставалі перад Дзэамі Матакіё на самотнай выспе ў выгнанні, у далёкім дванаццатым стагоддзі, сніліся і Паўнду, там, у Пізе, у далёкім дваццатым стагоддзі. І калі гэта згадка, ці вобраз, ці сон прыходзяць да цябе – яны становяцца тваімі. Небяспечная думка для літаратара. Яшчэ горшая – для гісторыка літаратуры. І што мне цяпер рабіць з улюблёнымі цытатамі, калі я больш не веру ў двукоссі?