(Практыкаваньні ў хокку)
341.
Начны Пэтржын —
торт са сьвечкамі да
тысячагодзьдзя места
342.
На мабільны
прыйшло паведамленьне?
Зьвініць шкляны імбрык
343.
У гарбаты смак
вады з сушаных грыбоў —
прывід дзяцінства
346.
Дзень прайшоў міма
не патурбаваўшы нас
сваім хараством
347.
Вечар уліўся
ў памяшканьне паціху,
як мэдытоўца
348.
Вецер зрывае
са стрэхаў бляхі быццам
узнагароды
350.
(варыянт ранейшага)
Падкрэсьлівае:
знайшоў памылку ў небе
лятак-спэлчэкер
352.
Сутнасьць буддызму:
спачуваньне ўсім яшчэ
не народжаным
354.
Бы ў школьным гуртку
вітае ў доме Будды
пах каніфолі
355.
Шэсьце за карпаў:
у роце замест ежы
смак ізастужкі
359.
Пашчуся: цела
зазірае ў маладосьць,
а дух у старасьць
360.
За дзевяць дзён бяз
ежы адвучыўся трымаць
лыжку ў руцэ
361.
Хвіліны да канца
посту — як хвіліны да
канца году
362.
Сьнегу за вакном
няма, а мне мроіцца
менская зіма
363.
Адзіна пасьля
коўзаньня на каўзалях
ацэніш хаду
364.
Віла на гары
зьзяе ў вячэрнім сонцы
залатым зубам
365.
Вавёрка ня ў жоўць
мачае пэндзаль хваста
а проста ў сонца
366.
Ружанец — якар:
трымае плоць пры зямлі,
галаву — вольнай
367.
Сонца тоне: з-за
далягляду махнуў нам
складзены веер
368.
(партрэт незнаёмай)
Волас — медны дрот,
роўна ўкладзены, як у
трансфарматары
370.
Зімовы ранак
Каляжы пакрывае
пыл замест сьнегу
371.
Калі сплю, рукі
пад падушкай трымаю
ў баявой стойцы
372.
Горад: пад мапай —
Буддавым парасонам —
тысячы сьветаў
373.
Зала дыхае
ў час трэніроўкі: шум
морскай ракавіны
374.
Опэра: люстру
глынае як прынаду
пашча акулы
376.
Сонца зазірае
ў кватэру: загадвае
здымаць кіно
377.
Кармлю галубоў
каб затаіць ад іх сьмерць
бабкі-вар’яткі
378.
Каляжы за ноч
настаяліся быццам
міскі з гарбатай
379.
Як спалоханы
аблок рыбак круціцца
галава Кафкі
380.
Вясновы парадак
наводжу найперш
у сьвеце каляжаў
381.
Быццам яшчаркі
ажываюць ад вады
чайныя лісты
382.
(Памяці Станіслава Дворскага)
Дачытаў кнігу —
а днямі ня стала
самога паэта
383.
Вецер адлігі:
пецярбурскія хвалі
пасуюць рацэ
384.
На шляху дамоў
не падзялілі мяне
голад і вецер
385.
Падпіты вецер
задзірае спадніцы
ўсім парасонам
387.
Пасьля двух тыдняў
без каратэ — трэніроўка
прынамсі ў сьне
388.
У аблоках
месяц маскіруецца
пад водбліск дня
389.
І ў электрычных
ліхтарах рака бачыць
толькі паходні
390.
Суседзкі міксэр
напявае за сьценкай
няісны шлягер
391.
Між хмараў-крыг
замест адбітку ў вадзе
зьзяе само сонца
392.
Сонца мільгае
між хуткаплынных хмараў
як між вагонаў
393.
Каронавірус:
чытай бязь сьпеху кнігі
зь бібліятэкі
396.
Заляжалы чай
у імбрыку пахне як
могілкі ўвесну
397.
Шкляны збан трэснуў
па швах: ня вытрымаў
зашмат цяпла й смаку
398.
Шкляны збан трэснуў
Сёньня чай паспытала
першай ануча
400.
Закахаўшыся,
слухаю тыя ж песьні:
час — толькі прымха
401.
Жонка робіць
рэсьпіратары з тканіны,
а я з паперы
402.
Першы сьнег прыйшоў
на тры месяцы пазьней:
у сакавіку
403.
Юрась адышоў
каб я мог нарэшце дайсьці
да буддызму
404.
«Напішы хокку,
не фатаграфуй мяне!»,
кажа птушаня
405.
На даляглядзе
хмарачосы! — флёт
камадора Пэры
406.
«Няўжо і ў нас тут
цьвітуць сакуры?» Так і
аказалася
407.
Каронавірус:
усе апынуліся
ў эміграцыі
408.
Дзадзэн уначы:
пакуль неба за вакном
ня зьменіць колер
409.
Кожны дзень сонца!
Прырода радуецца
вылюднеласьці
