Таго, што здольны вырабляць Цыклёп...
Ў. Г. Одэн, “Жнівень 1968-га”
Што ж, вось яна, падзея нашых жыцьцяў,
дзеля якой мы зроджаны бацькамі,
«апошні бой» з «Інтэрнацыяналу»,
які мы так бясконца адкладалі,
што пра яго забыліся памалу
і толькі ў нырках прыхавалі камень,
і вось глядзім аднекуль з-за мяжы ці
з фэйсбуку на забітых на Майдане.
Імпэрыя вяртае ўдар, з разьлікам,
нанесены яшчэ пры нас, пры сьведках.
Вяртае ўласна з самых дзевяностых
палёніем, напалмам, нафтай, газам –
так Гулівэр, усёй малечы пострах,
на нейкі час утаймаваны сеткай,
зноў паўстае, зноў чуецца вялікім,
і топча ўсіх – як ураздроб, так разам.
Ягоная любоў да чалавецтва
абстрактная й ня тычыць маларослых.
Той нос казыча, іншы лезе ў дупу
бяз мыла – хай гуляюць, ды ня цьвеляць.
Усякія чухонцы, маларосы –
ён іх глыне, як муху ў лыжцы супу!
Хіба ёй адарваць галоўку – зьверства?
Нашто лічыць забітых – гэта ж «челядь».
Шрыфт іхных кніг – ну нейкі надта дробны,
і песьні іх катуюць вушы піскам...
Жыве аднабаковае братэрства!
Што Аляксандру да «брехни Тараса»?
А ліліпуты – шчэ і русафобы,
з акцэнтам дзікім, інтэлектам нізкім,
і множацца па целе, як зараза!
І тайна практыкуюць людажэрства!
...Лепшыя з нас – у гэтай бітве самі.
Астатнія глядзяць алімпіяду
і хаваюць, што насэрвіравана –
у Кіеве ж ваююць не за Прагу,
адно хіба тутэйшаму зладзюгу
трагедыя – нагода для піяру.
Дзе зброяй бразгаюць, дзе – мэдалямі.
На кожным, кроўю: “За разгон Майдана”.
Не, не Майдан – апошні Рым праводзіць
глухую кругавую абарону,
то бок у іхным разуменьні – наступ,
загульвае з вайной, любімай цацкай,
размахвае нагайкаю казацкай,
дрыжыць, як цюцька, за сваю карону
«вора в законе», нафтасмокаў касту,
пра свой разгром фальшуючы аповесьць.
...Ах, сорамна пісаць такія вершы!
Забойствы – ну хіба гэта нагода?
Дзе ж густ мастацкі, ці хоць аб'ектыўнасьць?
У вас казаць за ўсіх – правы якія?
Зірні з акна, шаноўны аднагодак:
навокал, дастаткова вокам кінуць,
ня люты – жнівень, дзевяноста першы,
Парыж і пляц Бастыліі, ня Кіеў.
19-20.02.2014.
*
Вядома, Кіеў вам ня Грозны
ці нейкі іншы Калін-цар,
яго ў варонкі і барозны
не ператворыш “зь леганца”,
яго бароняць не манголы
ад часу Сіняе Вады –
сваёй сядзібай арханёлы
такія робяць гарады.
Таму маскоўцам непамысна –
страх не суняць, як ні хлусі:
там зноў крывавы хрост адбыўся
найноўшай Кіеўскай Русі.
24.02.2014.
*
Я ўдзячны, рэвалюцыя, за ўсё,
за шанец зноў пажыць у тваім ценю –
насуперак, бадай, свайму хаценьню,
цябе люблю я болей за жыцьцё.
Я ўдзячны, рэвалюцыя, што стол
пісьмовы мне нагадваў піяніна,
хай сьціплаю была мая даніна
табе, што ёсьць гісторыі пластом.
Я шчасны, рэвалюцыя, што жыў,
калі да сьлёз расчульваў твой куродым,
мог сябраваць з агромністым народам,
у ванну легчы й не надрэзаць жыл.
Я ўдзячны, рэвалюцыя, за тых,
каму ты нагадала кошт свабоды,
за тое, што дыханьнем штучным подых
твой аднавіў параненага дых.
26.02.2014.
*
Нашто ж на Зямлі сваркі й звадкі, боль і горыч,
калі ўсе мы разам...
Ляцім да зор. Так. Каб не дагары нагамі.
Дайце мне Крым – і я ўвесь сьвет перакулю!
Давайце згінем назаўжды ў бяздоннай яме,
дзе будзе месца больш расейскаму рублю!
Давайце разам, на халеру паасобку!
Як т(с)ой казаў, умесьце – ведама якім...
Каб ведаў Бог, што сьвет зьмятуць у адну кропку,
то не ствараў бы – ні Зямлю, ні Крым, ні Рым.
7.03.2014.
