Пара аслоў
(Die beiden Esel)
Узяў асьліну жаль бясконцы,
і кажа ён маладажонцы:
«І я асёл, і ты асьліца —
мо, нам пайсьці самазабіцца?»
Але ж, як часьцяком бывае,
да сёньня парачка жывая.
Вада
(Das Wasser)
Бы вады ўзяўшы ў рот,
рэчка сунецца ўпярод,
ледзь паўзе. Балазе,
рэчка глупстваў не вярзе!
Піва, хлеб, глыб, вуда —
зьместу нуль, адна вада!
Сапраўды, лепш тады
мкнуць, набраўшы ў рот вады.
Шчупак
(Der Hecht)
Як загадаў сьвяты Антоній,
шчупак з усёй сям’ёй ягонай,
каб пераарыентавацца,
зрабіўся вегетарыянцам.
Мэню ў яго было марское:
капуста, водарасьці, соя.
Ды не марскія ўжо фэкаліі
зь яго — о, сорам! — выцякаліі.
Стаў брудным стаў ушыр і ўглыб.
Загінула пяць соцень рыб.
На што сказаў сьвяты Антось:
«Тут Дух сьвяты паўсюль і скрозь!»
Штыкетнік
(Der Lattenzaun)
Быў плот. Паміж яго штыкет
ільга было глядзець на сьвет.
Пабачыў архітэктар гэта —
прымчаўся тут жа да штыкетаў!
На шчыліны ня мог глядзець ён
і дом уплішчыў між штыкецін.
Плот стаў цяпер залішне шчыльны,
калі забудавалі шчыліны.
І від ён, і настрой псаваў.
Сэнат яго канфіскаваў.
А архітэктар — той цю-цю
у Афры- ці Амэры-цю.
Крот-эстэт
(Das aestetische Wiesel)
Сеў крот
рачулкі пасярод
паслухаць булькатаньне нот.
Зь якой
ласкі?
Бычок наскі
разьвеяў мой
сумнеў прыкры:
З такой,
што крот той
там дзеля рыфмы!
Акт нараджэньня філязофіі
(Geburtsakt der Philosophie)
Глядзіць зь пярэпалахам дзікая авечка,
бы ўпершыню ў жыцьці сустрэла чалавечка.
Яе пагляд мяне ўсыпіў, і ўжо мне сьніцца,
што ўпершыню і мне сустрэлася дурніца.
На плянэце мух
(Auf dem Fliegenplaneten)
На плянэце мух чалавеку
не пазьбегнуць, на жаль, пакут:
там мухі нам робяць тое,
што мы мухам робім тут.
Там на стужках, мазаных мёдам,
чалавекі, як мухі, мруць.
Мы ўсе там пад мухай ходзім:
у піва могуць штурхнуць.
Зрэшты, болей па-чалавечы
мухі ставяцца там да нас:
муха не запячэ вас у печыве
і ня выжлукціць з вамі квас.
Лёс
(Schicksal)
З-за хмар азвалася маланка:
«Я прасьвятлю цябе, баранка!»
І зад, і бок у барана
яна спаліла дачарна.
Цяпер занятак ёсьць яму:
гадаць, што ён зрабіў каму.
Vice versa
Сядзіць зайчыха дзесь на лузе —
маўляў, адна ўва ўсёй акрузе.
Ды з дапамогай тлустых лінзаў
яе спадар адзін прыблізіў
і засяроджана, паціху
з грудка разглядвае зайчыху.
З усьмешкаю зь нябёсаў ціхіх
глядзіць Спадар на абаіх іх.
Груган Рыгор
(Der Rabe Ralf)
Груган Рыгор
так-так ну-ну
ня меў сясьцёр
ах-ах ку-ку
ён жыў адзін
сярод руін
так-так ах-ах
ну-ну
Мадам Імгла
так-так ну-ну
лухту вярзла
ах-ах ку-ку
бяры, маўляў,
яно ж ням-ням
так-так ах-ах
ну-ну
Груган Рыгор
так-так ну-ну
праз год памёр
ах-ах ку-ку
памёр ён так
як жыў, бядак —
так-так ах-ах
ку-ку
Фатэль-гушкалка на закінутай тэрасе
(Der Schaukelstuhl auf der verlassenen Terrasse)
Я фатэль для гушканьня, вецер мяне
падштурхвае ў сьпіну, у сьпіну.
На тэрасе, дзе восеньскім холадам тхне,
на ветры я стыну, стыну.
Парыпваю гэтак я дзень пры дні,
як вецьце ліпы, бяз спыну.
Ну хто б не здурэў ад той штурхатні
ў сьпіну, у сьпіну, у сьпіну.
Песьня шыбеніка для Ганусі, катавай нявесты
(Galgenbruders Lied an Sophie, die Henkersmaid)
Ах, любая Гануся!
У чэрап дай мне бусю!
Мой чорны рот —
як рваны бот,
ды бусяй — спакушуся!
Ах, любая Гануся!
Прылашч мне чарапусю!
Там мох нарос
замест валос —
нічога, абыдуся!
Ах, любая Гануся!
У чэрап глянь мне ў скрусе!
Вачам — каюк,
іх зьдзёўб канюк!
Няхай, абы ня бусел!
Пара пляшак
(Die beiden Flaschen)
Дзьве пляшкі на стале стаялі —
пузаты штоф ля тонкай кралі.
Штоф шлюбу з краляй быў бы рады,
каханьне ёсьць — ды хто дасьць рады?
Малітва позірка двайнога
ляцела ў сінія нябёсы...
Але ніхто адтуль ня зьнёсься,
каб павянчаць іх перад богам.
Між дзеяй і словамі
(Unter Zeiten)
Загадны лад і лад абвесны
пілі сумесна.
Умоўны лад схацеў быць трэцім
(яго пашчасьціла сустрэць ім).
Час будучы і час мінулы
нат не глынулі.
Прэтэндэнты на трон
(Kronprätendenten)
-Я, слынны граф Дэ Рэамюр,
на трон ня выракся прэтэнзій,
няхай не засталося дзюр,
адкуль мяне ня выгнаў Цэльсій!
А Фарэнгайт, вялікі князь,
жуе сабе ў кутку салеру:
«Ах, божа, во быў слаўны час,
калі я ў градусах знаў меру!»
