Дзьмухаўцы
цяпер мы лёгкія
як паветра
ляцім з менску ў менск
з кіева ў кіеў
нічога лішняга:
торбачка ўспамінаў
пляшачка эйфарыі
і квіток у адзін бок
размаўляем пра цэны ў ікеі
дзяцей і вайну
вянок каштуе 10-20 баксаў
на падгузьнікі зьніжкі
спрачаемся да крыві ў вачох
пра вецер перамен
што гадамі ганяе паветра
ў замкнёнай прасторы
як бы не ўсрацца
ад гэтага падарожжа?
у адной кішэні крымінальны кодэкс
у другой баксы
у трэцяй туалетная папера
Мы нікога не любілі, акрамя сябе
мае далёкія сваячкі
вера надзея і тая трэцяя
жывуць на вакзалах
зімуюць у цеплатрасах
жабруюць дзе пападзецца
раз у год запрашаем іх
за агульны сямейны стол
пахваліцца посьпехамі
праверыць ці жывыя яшчэ
ці ня ўмёрлі ў сваіх падарожжах
шчодры дзед адам усім налівае зь верхам
баба ева веганка і цьвярэзьніца
ставіць вазу з фруктамі
а вера надзея і тая трэцяя
дзеляцца гісторыямі
поўнымі аптымізму
насамрэч посьпех гэта не пра нас
абодва дзядзькі таксуюць
б’юць жонак з дзецьмі
хросная з хросным здымаюць хаты
набраўшы крэдытаў
брат адседзеў двойчы
сястра круглы год на заробках
бацькі гэта ўсё церпяць
адкладаючы найлепшае на потым
але нікчэмамі ў сям’і называюць
веру надзею і тую трэцюю
яна заўжды спазьняецца
забягае ў дом
і сьвеціцца нечым знутры
калі сядае за стол
усе раптам змаўкаюць
чутна толькі як трымціць
пустэча ў лямпачках сэрцаў
Сын бацькавага сябра, дачка мамінай сяброўкі
а мы ж казалі:
не жаніся не выходзь замуж
гуляй бухай ябі гусей
жыцьцё кароткае як прэлюдыя
але ж ты з дзяцінства гнеш сваё
ходзіш у шапцы
начуеш дома
нашто нам твае ўнукі і ўнучкі?
нашто шклянка вады перад сьмерцю?
не паказваем тваіх фотак родзічам
не хвалімся на працы
не складаем грошы на потым
мы ж казалі:
не сканчай універ
не купляй кватэру
з’едзь падалей паглядзі сьвет
пафарбуйся зрабі тату і пірсінг
зьмяні пол урэшце
хто як не ты пакажа як гэта —
выганяць бацькоў з магілы
Гаварыць, маўчаць, чуць галасы жывёл
(Алене Кіш)
палескія ільвы
прыходзяць на вадапой
зьзяючы жоўтай грывай
кладка між квяцістымі берагамі
вібруе ў такт цёмным хвалям
красуня ў чырвонай сукні
абдымае чырвоную антылопу
плывуць у чаўне ўсьмешлівыя хароны
пад слуцкам з хаты ў хаты
вандруе галеча
гандлюючы маляванымі дыванамі
на адным рай
на другім райцэнтр
на трэцім крывавыя плямы
ева каштуе яблык
адам вяртаецца з працы
дарогу закаханым
перабягае чорны лебедзь
сплюнь тры разы аленка
і намалюй на продаж
сьветлую будучыню
якая ніколі не здарыцца
Нацыянальная ідэя
(удасканаленая версія)
узяць лыжку гною і лыжку мёду
на кілаграм мірнага неба
моцна збоўтаць
і раздаваць бясплатна
на новы год і вялікдзень
іншыя сьвяты таксама пасуюць
паказаць сытае жыцьцё
забраць сытае жыцьцё
потым вярнуць
але з папраўкамі ў законах
пасадзіць дырэктараў цукровых заводаў
выпусьціць дырэктараў хлебазаводаў
у дзень незалежнасьці
на ўсебеларускім фуршэце
падняцца пад пладова-ягадны гімн
і выпіць за соль нацыі
чыста сімвалічна
бо колькі той солі
колькі той нацыі
затое глядзіце колькі свабоды
хочаш — памірай ад сораму
на чыстых праспектах
хочаш — не памірай
вось ты бачу чымсьці незадаволены
а табе бачу вельмі весела
паверце гэта ненадоўга
тут наогул ня варта звыкаць
хоць да нечага
як казаў класік:
гэтая краіна
забівае нават без гераіну
Ветэран метафізічных франтоў
рукі цэлыя
ногі цэлыя
вось толькі на плячах не галава
а нейкі ўнітаз з карбідам
колькі нерваў загінула ў баях пад тваёй скурай?
куды зьнесла дах у апошнюю буру?
у адной руцэ даведка пра сьмерць
у другой квіток у пекла і мапа
вока нервова цікае
як таймер у бомбе
нават эколагі кажуць
што ўсім нам срака
а яны яшчэ тыя аптымісты
але ня ўсё страчана
заўжды можна зрабіць дзіця
скляпаць паветраны замак
замовіць піцу
галоўнае варушыць ягадзіцамі
гісторыя ня любіць слабакоў
шыбеніца ня любіць моцных
2000-я
канец сьвету так і не настаў
зрэшты як і лепшыя часы
тыя ж мянты
тыя ж панты
мы проста пражылі яшчэ дваццатачку
згубілі сяброў ілюзіі
памілаваліся бляць краявідамі
адкапалі днк дыназаўра
мумію сярэднявечнай вядзьмаркі
рэшткі загубленай цывілізацыі
і не адну сякеру вайны заадно
бухалі трахаліся
слухалі моцарта шансон сепультуру
а заадно кананаду пярдакоў
і рэальную кананаду
пакуль я ляцеў да сярэдзіны жыцьця
ты і не заўважыла як пахарашэла
канешне ва ўсіх расхісталіся нервы
як дзьверцы ў шафе
але хто зараз пахваліцца
стабільнай псіхікай і якаснай мэбляй?
хто папракне нас
што прасралі двухтысячныя
хай першы кіне камень
у акно бацькоўскай хаты
хаця
які ты сука першы
Выжывуць толькі дрэвы, але і гэта пад сумневам
нехта б’е геяў
другія дзяцей і жонку
трэція запасаюцца сьпіртам
і туалетнай паперай
у кожнага ў галаве свае страхі
свой прыватны апакаліпсіс
цікава хто пераможа
ў гэтай бітве падвідаў
што пра гэта кажуць пані Ванга
пан Настрадамус
які рэцэпт у таварыша Кашпіроўскага
хто выжыве
і перадасьць пакаленьням
бясцэнны досьвед
адкрываньня піва запальнічкай
нянавісьці да дзяржавы на службе ў дзяржавы
пакуль народ сядзіць на карантыне
атакуе аптэкі
рыхтуецца да пагромаў
пайду вазьму пляшачку херэсу
кавалачак мяса
сяду ў парку паглядзець
як нясьпешна і прыгожа
паміраюць дрэвы
як вецер перамен
засыпае жоўтым пясочкам
мясцовых алкаголікаў пад лаўкамі
як насьвіствае
ў пляшцы на століку
нешта такое
што хочацца ўзяць другую
