Памежныя трохрадкоўі
Сонца падае на Цярэспаль,
дзе беларусаў больш, чым палякаў,
пакуль працуе «Бядронка».
Дызельная плынь.
Тытунёвы вецер.
Пустыя вочы.
Хутка растуць дамы,
пакуль гаспадароў
не выгналі з мытні.
Апантана свідруюць бервяно:
шэдэўр дрэваапрацоўкі
на два «корабы».
Польская вяндліна
на закусь гарэлкі з «д’юціка»
з лёгкім водарам газу.
Жаночы твар на мяжы:
кожны заезд у «бокс» —
новая зморшчынка.
Няшчасныя людзі,
што ведаюць кошты з абодвух бакоў,
болей не любяць шопінг.
Шчырыя людзі
лёгка адводзяць вочы
ад суседзяў-залётчыкаў.
Неверагодная радасць
двойчы на дзень
пасля апошняга шлагбаума.
Пяюць салаўі
на двух берагах Буга
на адной мове.
Галоўнае перайсці мяжу,
што ведаў з дзяцінства,
што будуеш сам.
04. 03. 2018.
Аднапавярховае Берасце
Мякка ляціць праз ноч
і ападае ў грады
першы вясновы дождж,
чорнай зямлі рады.
Там карані раслін
мерзлі ў чаканні выйсця:
сотні галін, сцяблін,
квецень, трава і лісце.
Там чарвякі ды гной
між артэфактаў, скарбаў...
«Соткі» імкнуцца ў бой
важкай зямною праўдай.
27. 03. 2018.
***
Зранку раптам рыкне рокер,
разруліўшы ноч і дзень.
Потым дробненькія крокі —
во на працу як ідзе!
З добрым матам ды пляўкамі
па завулку мужычкі:
на чыгунцы іх рукамі
ў ноч медальныя рыўкі.
На машынах асцярожна
едзе офісны планктон.
Певень з крыкам пераможным
проста просіцца ў булён.
Разбрахаліся сабакі,
вераб’і крычаць сваё...
Хай жыццё даецца ў знакі —
падымайся, ё-маё!
31. 03. 2018.
***
Вочы расплюшчыш, а ўжо ў інтэрнэце
пішуць, што недзе ізноў вайна.
Лямант агульны стаіць на планеце:
горшыя там, а не тут! Няма
болей прарокам і вернікам веры,
словам і справам найлепшым іх.
Вочы заплюшчыш — так хораша ў цемры,
вушы закрыеш — і свет прыціх.
Толькі ж, як дыхаць пад цёплаю коўдрай?
Чым сілкавацца і што рабіць?
Дзень пачынаецца ранкам нядобрым
і паратункам: пра ўсё забыць.
30. 03. 2018
***
За Берасцем, на поўначы,
дажджы ідуць часцей:
у спёку выйдзеш поначы,
а там спалохаў цень.
І ўдзень туды нахмурыцца,
ды пройдзе халадком.
Увечары ўся вуліца
з паліву п’е нагбом.
Пацверджана радарамі:
над пушчай зноў ліе.
А тут чаканні марныя
на градачкі свае.
Таму і ў душных офісах,
і ў цэхах, і ў дварах —
у мінімегаполісе —
сумуюць па барах,
дзе, прахалодай стомлены,
расшчодрышся слязьмі,
дзе гарадскія гобліны
збываюцца людзьмі.
30. 04. — 04. 05. 2018.
***
Усе суседзі мае —
нармалёвыя:
злева — трымае тры крамы,
ззаду — цырульніца й двор дагледжаны,
справа — бухгалтарка — любіць расліны,
побач з ёй — пенсіянерка-дворнічыха —
з мятлой на паўстаўкі,
ну а насупраць — ужо й невядома,
што там у іх за любошчы.
Адзін толькі я
не часта складаю вершы.
30. 03. 2018.
***
Што можа быць лепшым
за вершык,
што блукае ў табе
на мяжы засынання.
Ён можа забыцца да ранку —
і не ўспомніцца болей ніколі.
Здаралася гэтак —
і надта балюча было,
што смешна цяпер.
Бо на самай сапраўднай справе
не патрэбны ні аўтар,
ні ўяўны чытач —
адно толькі вершык,
што нараджаецца
і жыве
недзе там, у табе,
на мяжы засынання,
альбо толькі ўспамін
пра яго:
выпадковы, як цалкам Сусвет,
як лісток, як аблок,
паніхіда і першы ўрок,
як гады небыцця
і надзей на працяг,
як жаданне пажыць
і памерці адчай,
як дарэмная спроба
мяжою пайсці.
17 — 18. 05. 2018.
***
А ранкам так добра чуваць,
як не засынае чыгунка,
дзе нейкі заспаны чувак
нарэшце даў рады сумкам
і, гледзячыся ў тэлефон,
жанчын разглядае ў дэталях —
яны абжываюць вагон
з усмешкай «Самцы дасталі!»
Юнак з учарашнім віном
трындзіць па хэндс-фры без пярэрвы,
а дзеці збіраюцца зноў
заснуць без турбот ды нерваў.
Тым часам, чырвоным сцяжком
кіруючыся правадніцы,
цягнік вырушае цішком,
каб некаму ўсё ж спазніцца...
Бяссонне. Дзясяты састаў.
У шафе пустая валізка.
Я б толькі зайздросціць не стаў,
што так да вакзала блізка.
29. 06. 2018.
***
То сухмень, то ізноў паводка
кпяць над гэтымі гараджанамі:
не аўто, дык акунь ці плотка
прыпаркуюцца пад каштанамі.
Паўцякалі з балотных вёсак,
дзе дарэшты даасушаліся.
А ад кожнае багны ўнёсак —
вось і ў Берасці накупаліся.
Падсушылі анфас і профіль —
весялейшыя ўжо агледзіны.
Землякі ў перайманні — профі,
а балота жыве ўсярэдзіне.
27. 08. 2018.
***
На белым ускрайку
фіялетавай хмары
жураўліны трохкутнік
сягае на захад
штампам памежным.
Мы вочы ўздымаем
на іхнія крыкі —
чуллівыя, сумныя —
і роспач такая,
што цягне заплакаць...
Раптоўная думка:
настрой жураўліны
зусім супрацьлеглы.
Сезон ацяпляльны —
далоў!
І радасць
з халоднае высі
над горадам-вёскай
бязмежна лунае.
І з лёгкай рукі
я іх адпускаю.
26. 09. 2018.
***
Аднолькава з усімі грэшны,
больш не кахаю, не люблю,
пакрыўджаны, што стаўся смешным,
як зблытаў неба і зямлю.
Чужынцам чуешся ў краіне.
І ў ліставеі ўсё мацней
распуста слоў, рэальнасць ліній,
трывожны прысмерк у акне.
Да ранку роздуму багата,
і перакручваецца лёс:
другія рэчы, справы, святы,
а ўсё адно б сабой прарос.
На золку сонца ногі ў шэрань
памалу спусціць ды ідзе
па справах простых, без намеру
сагрэць ці вынішчыць людзей.
І толькі роснаю вясёлкай
яго пазначаны сляды
далей — у прымаразак звонкі —
у цішыні.
Маўчы ж і ты.
30. 09. 2018.
