1
Жыў дзядуля па прозьвішчы Лемеш,
барадаты ён быў — ну як эміш:
«У маёй барадзе
птушанят — што ў гнязьдзе!»
Заміналі яны яму, кеміш?
2
Ходзіць дзеўчына родам з Танзаніі
з матузкамі заўжды разьвязанымі.
Цюцькі з чорнымі крапкамі
ёй памахваюць лапкамі
як пярэднімі, гэтак і заднімі.
3
Жыў на сьвеце стары з носам-хобатам,
што даводзіў нам: «Што б вам там хто бы там
ні казаў, не насаты я —
гэта ў іх псіхапатыя!»,
і заходзіўся жудасным рогатам.
4
На гары жыў стары непаседа:
разьбірала няўрымсьлівасьць дзеда.
Апрануў даўні строй
ён бабулі старой
і ў адведкі пабег да суседа.
5
Выйшла ў сьвет маладая гарэзьніца —
на каптур птушкі селі ды гнезьдзяцца.
«Ну і ліха бяры!
На маім каптуры
птушкі з цэлага сьвету хай рэзьвяцца!»
6
Ведаў я маладзіцу ў Галіцыі —
пагражала бабуля спаліць яе.
Толькі ўнучка: «Лухта!
На, спалі лепш ката,
я ж пайду цябе выдам паліцыі!»
7
Грубіяна старэнькага з Чылі
ў школе гжэчнасьці не навучылі.
Звычка ёсьць у дзядулі:
раздаваць людзям дулі
на прыступках, якіх не вашчылі.
8
Жыў старэнькі музыка ў Батсване,
Што няспынна лупіў па тымпане.
Людзі кажуць: «О, людцы!
Не маглі б вы заткнуцца?
Гэтак выклікаць можна паўстаньне!»
9
Неяк панічка з-пад Канатопу
ў цьвёрды грунт увайшла, што той штопар —
«Во дзе быў укрунтас!»,
гуў народ укруг нас,
«Во дзе гонару — на ўсю Эўропу!»
10
Раз аса аксакала-каўказца
аж на дрэва загнала — во трасца!
Дапякае аса,
а каўказец: «Ас-са!»
Аксакал ёй так проста ня здасца.
11
Дзедка трэлі пілікаў на флейце,
толькі ў бот яму ўлез, — не самлейце —
вуж рэкордна вялікі!
Дзень і ноч дзед пілікаў,
і вужака зматаўся нарэшце.
12
Ёсьць дзяўчына адна з Улан-Батара —
падбародзьдзе ў яе даўгаватае.
Толькі арфу дзе знойдзе —
і тады падбародзьдзе
ужывае замест мэдыятара.
13
Па кішэнях дзядок на Сэйшэлях
носіць грошай заўжды роўна шэлег.
Каб ня мёд ды цыбуля,
то памёр бы дзядуля:
толькі тыя яму й па кішэнях.
14
Жыў дзядуля на востраве Іскія —
звычкі меў ён папросту садысцкія:
наглынаўшыся фігаў,
нагамі ён дрыгаў —
чую й сёньня ягоныя віскі я!
15
Човен гніў у хляве год каторы...
Дзед залез у яго: «Я на моры!»
«Тут ня мора, а хлеў!»
Дзедка ледзь не самлеў
і пасьля быў тры дні не ў гуморы.
16
У дзяўчыны-красы ў Трансваалі
думкі ў бок маракоў дрэйфавалі,
і яна караблі
вывучала зь зямлі —
не каб кінуцца ў бурныя хвалі.
17
Быў дзядок маладжавы з Малдовы —
лад жыцьця вызнаваў ён здаровы.
Калі быў малады —
на стале спаў заўжды.
Каб на мяккім паспаць — што вы, што вы!
18
Жыў у Белае Бераставіцы
дзед, што езьдзіў на белай асьліцы,
ды вушэй задаўгіх
так баяўся той псіх,
што ад страху ня мог не спруціцца.
19
Доўга бабця з французскага Брэсту
выдавала сябе за нявесту.
Пад сасной на дварэ
бабця ела пюрэ,
што сама гатавала з агрэсту.
20
Быў аднойчы стары пэруанец,
Што надзвычай любіў пабуяніць.
Не каб ціха сядзець —
роў стары, як мядзьведзь,
ды ірваў валасы, падшыванец.
21
Піў бязглузды стары з Катманду
без усякай патрэбы ваду.
Як дапіў соты гляк,
круглы стаў як кругляк:
«Так ваду я ўсю перавяду!»
22
Маладая красуня-крыцянка
апраналася дужа няцямка.
Мех у чорную крапінку
зашпіліла на запінку —
«Ну скажыце, чым я не шляхцянка?»
23
Усьміхаўся стары астраўлянін,
калі людзям яго прадстаўлялі.
Пад «Калінку-малінку»
ён сьпяваў «Купалінку» —
часта беднага перакрыўлялі.
24
Жыў дзядок абыякавы ў Ракаве —
ну такі да ўсяго абыякавы!
Малатком яму ракаўцы
увалілі па макаўцы —
стаў цікавіцца ўсім дзедка, як і вы.
25
Смага дзедку замучыла ўлетку —
вунь суседка! Нясе піва дзедку!
Піва стыне яшчэ
й дзедку вусны пячэ —
дзед прагнаў разам зь півам суседку.
26
Маладая дзяўчына са Снову
набыла каптурок у абнову,
ды такі ён высокі,
што зрабіла тры крокі —
і назад. Трэба ўшыць напалову!
27
Дзед адзін веры даў без прычыны мне,
што на двор дзьверы шчыльна зачынены,
і пакуль сабе хроп,
зьелі ўвесь гардэроб
пацукі, прашчыміўшыся ў шчыліны.
28
Запыталіся неяк брусэльцы
дзеда ў сьлівавае камізэльцы,
ці пасуе яна —
крыкнуў дзед: «Ды ражна!
Лепш вачэй на яе не казельце!»
29
Дзед з далёкай зямлі Мінэсоты
меў страшэнна рыплівыя боты.
Як наведваў Дулут,
дык цікавіўся люд:
«Дзед! Скажы, носіш боты з чаго ты?»
30
Во дзе вочы былі ў маладзіцы —
для такіх замалыя й вачніцы!
Не пасьпее зірнуць —
людзі ўпрочкі бягуць.
Гэта ж трэба такой нарадзіцца!
31
У дзьвярах села дзеўка-нарвэжка —
во трывалая! Як качарэжка!
А вазьмі прышчымі —
запяе «до-рэ-мі».
Не раскусіш такога арэшка!
32
Быў аднойчы дзядок на Арбаце,
што трымаўся адно на гарбаце:
«Ты вазьмі малачай
і ў ваду памачай —
во нап’есься гарбаты ўжо, браце!»
33
Нейкі дзед у карэйскім Бусане
харчаваўся выключна трусамі.
Зьеўшы іх васямнаццаць,
стаў у твары зьмяняцца,
зьзелянеў... Рэшту ўявіце самі.
34
Жыў дзядуля няўрымсьлівы ў Дзятлаве —
проста так часта бегаў па дзятліне.
Ды бамбізы-чмялі
так яго данялі,
што спакойны ён стаў і падатлівы.
35
Жыў дзядок недзе пад Куршавэлем —
даў ён кожнай з дачок гожы вэлюм,
даў вуду і сачок
і паслаў тых дачок
да садочку на лоўлю фарэлін.
36
Дужа гжэчны стары жыў на Патмасе,
першы з Патмасу па далікатнасьці!
А дачка накрычала —
то зваліўся з прычала
і ўтапіўся па ўласнай халатнасьці.
37
Эксцэнтрычны дзядок з Гарадзеі
хітры быў — а мае ж дабрадзеі!
Ён купіў жарабца
й прэч адтуль — гоп-ца-ца!
Людзі ўсьлед яму моўчкі глядзелі.
38
Быў калісьці дзядок у Квэбэку —
жук жыцьця не даваў чалавеку.
«Не казыч ты мне шыю,
бо шылам прышыю!»
Во як жук зацкаваў недарэку!
39
Жыў дзядуля пад горадам Філы,
а разумны ж быў дзед — бог ты мілы!
Сеў на пальме ў ціхмень
і глядзеў цэлы дзень
на руіны й старыя магілы.
40
Маладая флейтыстка ў Кувэйце
парсюкам грала джыгі на флейце.
Ад пранізьлівай трэлі
тыя проста шалелі.
Вы ня сьвіньні, таму не шалейце.
