Паўстаньце, выклятыя сьвету,
хто ў цемры й голадзе блукаў!
Наш розум больш ня сьцерпіць зьдзеку
і хутка выбухне вулкан!
Сатры мінуўшчыну дазваньня,
натоўп рабоў, рыўком адным!
Cьвет неўзабаве іншым стане,
хай мы нішто — дык будзьма ўсім!
Гэта бой вырашальны,
каб зьяднацца маглі
ў Інтэрнацыянале
ўсе людзі ўсёй Зямлі.
Нашто нам нейкі вышні збаўца —
ці бог, ці цэзар, ці прарок?
Давайце самі ратавацца,
усім спрыяць дамо зарок!
Каб нам вярнуў пакражу злодзей,
каб думку з пут пусьціў жандар,
кавальскі мех у рукі возьмем —
жалеза куйма, покуль жар!
Закон хітрыць, дзяржава душыць,
падатак п’е гаротным кроў.
Правы — багатым і чынушам,
а бедным — пшык замест правоў.
Ня верма роспачы жабрацкай,
пачуйма роўнасьці пазоў:
няма правоў без абавязкаў
і абавязкаў без правоў.
Зьвярэюць у сваім засільлі
чыгункі й шахты каралі:
што мы сумленна зарабілі —
яны падманам аднялі.
У іхным банку, іхным сэйфе
ім служыць нашай працы плён.
Няхай нам вернуць да капейкі,
што вінаватыя здавён.
Абрыд народам чад геройскі —
нам мір, дыктатарам вайну!
Няхай паўсюль страйкуюць войскі,
шыхты й далоні разамкнуць.
Як генэралы-людажэры
пад кулі зноў пагоняць нас,
дык нашы стрэльбы й нашы стрэлы
іх напаткаюць, дайце час!
Мы ўсе, рабочыя, сяляне,
чальцы працоўнай грамады;
зямля — для тых, хто з мазалямі,
гультай — ня сунься лепш сюды.
Крыві нам досыць пасмакталі!
Калі крукоў і сіпаў раць
аднойчы зьнікне на сьвітаньні,
не перастане сонца зьзяць!
