*
І храмавы звон
трымціць, імітуючы
голас цыкадаў
*
З чым ні параўнай
не зраўняецца ні з чым
новы маладзік
*
Раньняя восень!
Што ў лягуны, што ў поля –
зялёны колер
*
Лотасы ў стаўку
пакінулі да сьвята
ахвяраў духам
*
Вісячы масток!
За жыцьцё чапляецца
вісус-вербалоз
*
Твар заплаканай
удавы старой: поўня-
спадарожніца
*
Вярбовы лісток
пакрыты пацінаю:
лісьце восені
*
Употайкі тут
сябруеш з амялой? кпіць
гандляр узімку
*
Зранку і ўвечар
тужу па Мацусіме
як па каханай
*
Чырвоны квет сьліў!
Каханьне да схаванай
за тонкім тулем
*
(Аддаючы мой саламяны прыстанак сям'і з дочкамі)
З хаты старой час
сысьці, даць месца гульням
у дочкі-маці
*
За вадаспадам
хаваюся: пачатак
летняга посту
*
(З нагоды прыгожых краявідаў вакол дому майстра Шуа)
І горы з намі
кіруюцца ў альтанку
для маляваньня
*
Жураўліны крык!
Рве душу мне як вецер
лісьце бананаў
*
Выспы а выспы!
Раструшчанае люстра
летняга мора
*
Летнія дажджы
вярталіся сюды ўжо
пяць соцень разоў
*
Маляваць бровы
замест пэндзліку можна
кветкай сафлору
*
Навакол спакой,
працінаюць камень скал
галасы цыкад
*
Летнія дажджы
зьбірае імклівая
Магамі-рака
*
Як падзякаваць!
Сьнегу прывідны водар
у летнім ветры
*
Пэрліна духу!
Над Хагуро зноў зьзяе
сьвяціла Будды
*
Дзень поўны сонца
нясе ў мора нябыту
рака Магамі
*
У садзе тваім
якіх зёлак узяць мне,
каб спаць наймякчэй?
*
Сьліва, сваёй ты
ня лі лістоты на млын
ветру восені
*
Такі лівень, што
ня толькі поўні – нават
сумо ня будзе
*
Сама па сабе!
Нат поўні ня трэба ёй,
гары Ібукі
*
Вісяць на сьцяне
нібы на сасьне кроплі
сандалі Сайгё
*
Разлучаюць нас,
як малюска й ракушку,
пальцы восені
*
Не чарніліца?
Падняў – кропелькі расы
ў камні з выемкай
*
Зазімкі ў садзе:
танчэйшы за маладзік
голас жамяры
*
Сьнег засумаваў:
над Буддам няма страхі –
куды ж тут падаць
*
Калі пойдзе град –
зафундую поўны кош
белых ікрынак
*
Што ж набываць на
апошні ў годзе кірмаш
паляцеў крумкач?
*
Як адлюдніца
ў сваім будане – белая
азалея
*
Лепш ня будзь, як я,
кажа палова дыні
другой палове
*
У доме маім
няма буйных камароў –
прычына зайсьці
*
Хутка паміраць
але сьмерці – ні слыху
толькі цыкада
*
Стрэлка ня можа
ніяк прымасьціцца на
тонкай травінцы
*
І лясных дзікоў
зганяе ў адзін статак
восеньскі ўраган!
*
Глядзім на поўню:
у пакоі нікога
прыгажэйшага
*
І цвыркун згадаў
што даўно ўжо ня цвыркаў
каля жароўні
*
Хіра й Мікамі
пакрытыя сьнягамі:
мост зь белых чапляў
*
Колькі ні расьці –
парасткам бамбука стаць
мусіш у канцы
*
Голас зязюлі
Поўня цэдзіць праменьне
скрозь сіта вецьця
*
Летнія дажджы –
ашмоцьце вершаваных
стужак на сьцяне
*
Вяршыня лета:
сьпёка палае нібы
цела хворага
*
Адзіноты жаль!
Нат цвыркун павесіўся
з суму на цьвіку
*
Ні рыб, ні птушак
мы думак ня ведаем
Провады году
*
Жнівеньскі месяц –
ажно да майго ганку
крадзецца прыліў
*
Спадарожніца-
восень, з табою – хоць да
Камацугавы
*
Ажывім агмень!
Гаспадаровы скроні
пакрыла шэрань
*
Іпамеі квет!
Вось і я свой п'яны твар
высунуў з акна
*
З марскім прылівам
зоркі лезуць на скалы
паспаць з дарогі
*
Нат іпамеі
нават яны ўжо цяпер
мне не сяброўкі
