Акрабат(л)

сучасная беларуская паэзія, вершы, беларуская літаратура XXI стагоддзя, беларуская мова, наркамаўка

* * *

Міхалу Рукевічу

Ружовы фламінга, гарбатая сумная птушка
Ашчэпкамі крылаў, пабітых бязлітасным шротам
Дацягне да Індыі скрозь забайкальскія пушчы,
За тысячы ўзмахаў — да родных індыйскіх чаротаў,
І будзе карміць птушанят малаком і крывёю.
Мне крылаў хацябы ашчэпкі- у неба за ёю,
Але не на поўдзень. Дамоў у гняздо радавое.

* * *

Яшчарка прыткая звольніць свой бег па каменнях,
Ноч упадзе, нібы чорная птушка, на горад,
Есці не хочацца, кава вячэру заменіць,
Колькі той кавы, мо, рэкі ўжо і азёры!
Адасабляюся ад пазаўчора і ўчора,
Хлушу сабе, што з нуля пачынаю ад заўтра,
Анігіляцыяй пахне начная прастора,
Юзам па ёй пралячу ў разбуральным азарце.
Цягнецца ноч. Халадзеюць каменні, і памяць
Яшчаркай лёгкай звальняе свой бег мітуслівы,
Божа ласкавы! Не хочацца мучыць і раніць,
Еднасць знікае. А ты — заставайся шчаслівым.

2.11.11.

* * *

Слотная раніца так нечакана прымусіць
У выпадковай кавярні спыніцца на кубачак кавы,
Мокрыя вуліцы, дзе не чуваць Беларусі,
Плошча. Кавярня. І слота. І водар Варшавы.
Асірацела сяджу з гэтым кубкам espresso -
Тройчы глытнеш і ўнутры заскуголіць самота —
Арка вакна, за якім каралеўскае места,
Белая раніца, гмахі, палякі І слота.
Ехаць дадому. Цяпер. Проста зараз. Не потым.

19-20.10.15

* * *

Клінам ляцяць да нялюбага выраю птушкі
Ад маразоў, не чакаючы першага снега,
Хтосьці зрабіў, што адвеку на небе нязрушна
Альфа расстання, а потым вяртання амега.
Нам, нібы птушкам, пісалася ў небе каханне,
Недзе ляціць, пазначаючы літары, статак.
Едзем па кругу, вяртанне ідзе за растаннем,
Можа адное яднае канец і пачатак
Азбукі нашай, якая ніяк не звядзецца:
Ёсць там амега — у вочы твае наглядзецца.

18.10.17.

* * *

Нам Гасподзь маляваў над краінай вялікую поўню
Адмысловымі фарбамі, нібыта німб у святога,
Вось такім гэты снежань і гэтую поўню запомнім -
Асаблівы на свята для ўсіх падарунак ад Бога.
Галаву падымі — не бяда, што варушацца хмары,
Онікс ззяе з нябёсаў, праз іх прабівае прамень,
Дасць спагаду табе, дасць лагоду, усмешку на твары,
Дзякуй шчыра за ласку, за ноч і за заўтрашні дзень.
Залатое, як поўня, хай шчасце не выб’ецца з рук —
Елка ў хаце чакае, а столь упрыгожыў павук.

31.12.17

Мара

Далакоп не паспее, рыдлёўку аб камень зламае.
Адыйду за мяжу, да адзіных любімых і родных,
Далягляд зашпілю на маланку, што скрадзена ў маі -
Ольштын, Кракаў, Варшава не вартыя нашага Гродна.
Мімаходзь азірнуся, за спіну закінуўшы стому,
Усміхнуся ўспамінам. І ўрэшце пакрочу дадому.

20.12.18.

* * *

Асцярожна жыві, кожны дзень як іспыт ці экзамен,
Каляровыя пазлы жыццёвай запечанай смальты
Раздае табе доля, нібы прадавачка ў краме,
А ўзамен патрабуе штодзённага зграбнага сальта.
Безсэнсоўна скакаць — ні афішы, ні публікі ў зале.
Апраметная выйдзе з табой прывітацца ў фінале
Ты ўздыхнеш і закруціш апошняе сальта-мартале.

28.12.18.

Спадабаўся матэрыял? Прапануем пачытаць:

прапаную вам паставіць падабайку на месцы нашай сустрэчы бо тут у хуткім часе з’явіцца аўтазапраўка і будзе позна

на задні двор грузавік падвозіць
мёртвую флору і фаўну
кіроўца апусьціўшы акенца
страляе недапалкам у патыліцу ночы

Хай бясспрэчна, што Грант — крэатыву гарант,
не суцішыцца ўнутраны троль.
Ты прабач, Паліглот, што твой сын — ідыёт:
за метал яму ўмерці дазволь!

на канапе сядзеў японец у акулярах
(не ўпэўнены, што японец,
ніколі не ўмеў адрозніваць
азіятаў) і ў масцы.
дык вось, ён зірнуў на мяне
вачыма Сіро Ісіі,
маўляў, смелы, халера, —
на калідор, без маскі.