Прыемная вокладка, акуратная вёрстка і iдэальны тэкст, створаны майстрам, — нiчога не хочацца дадаваць, нiчога лiшняга. Такі iдэальны, што я забыла пра яго, як толькi перагарнула апошнюю старонку.

Для чаго ў рэпартажы трэба журналіст, я ведаю. Навошта ён у аповесці, калі ёсць апавядальнік, — не разумею. Але каго толькі ў той аповесці няма!

Ёсць яшчэ варыянт, што падчас пісання гэтай часткі ў Бахарэвіча скралі ягонага Скіму і падсунулі чужога персанажа з такім самым імем і выглядам… Але гэты сюжэт, магчыма, апіша Марціновіч.

Літаратурнае паслясмачча, якое застаецца пасля прачытання аповесцяў у кнізе "Танцы над горадам", выклікае ў памяці "Чалавечую камедыю" Бальзака з яе скразнымі персанажамі.

Захапляцца адначасова Картасарам і Піначэтам — гэта прыкладна тое самае, што ўдзень ваяваць супраць нацызму, а па вечарах запальваць таршэр з абажурам з чалавечай скуры.

“Не, беларуская літаратура ня хоча ламаць шаблёны”, бядуе аўтар. А вось ён – хоча. Любым коштам. Хоча надалей ламіцца ў адкрытыя да яго дзьверы.

З усіх частак рамана менавіта біблейская пакідае найбольш нудлівае ўражанне. Напэўна, гэта павінна быць сінонімам філасафічнасці і глыбокага роздуму.

Выдавецтва Майкла Эвэрсана «Evertype», што спэцыялізуецца на выданьні іншамоўных перакладаў Льюіса Кэрала і «кэраліяны», надрукавала па-беларуску клясычную казку «Alice's Adventures in Wonderland» у перакладзе Макса Шчура. Гэта першае кніжнае выданьне Кэрала па-беларуску.

Добрыя навіны: перакладчык «Алесі» Макс Шчур атрымаў з выдавецтва колькі аўтарскіх асобнікаў кнігі. Тым часам кніжку пасьпелі анансаваць і на Белсаце (відэа глядзіце ў артыкуле). Перамовы пра распаўсюд кніжкі ў Беларусі ўжо вядуцца.