Адзіны персанаж, ад якога не чакаеш развіцця характару, — гэта сабака Жулік. Затое ён і не падманвае: гэта адзін з сімпатычных і выпісаных з любоўю персанажаў "Сядзібы".
Ёсць яшчэ варыянт, што падчас пісання гэтай часткі ў Бахарэвіча скралі ягонага Скіму і падсунулі чужога персанажа з такім самым імем і выглядам… Але гэты сюжэт, магчыма, апіша Марціновіч.
Главному герою тоже скучно. И сам он – точно такой же скучный. Но в отличие от них он хотя бы самому себе в этом признается. Потому и цепляется к ним всем со всякого рода «проклятыми» вопросами, достает их всех – от секретарши до отца Серафима. Естественно, с нулевым результатом.
Літаратурнае паслясмачча, якое застаецца пасля прачытання аповесцяў у кнізе "Танцы над горадам", выклікае ў памяці "Чалавечую камедыю" Бальзака з яе скразнымі персанажамі.
Яшчэ адно ўражанне пасля чытання Талстова — лішак драўніны ў кнізе. Гэта, напрыклад, фанерныя персанажы, якія лёгка могуць мяняцца імёнамі і месцамі, не шкодзячы аповеду. Да іх дадаецца і драўляная мова кнігі — як аўтара, так і яго персанажаў.
Захапляцца адначасова Картасарам і Піначэтам — гэта прыкладна тое самае, што ўдзень ваяваць супраць нацызму, а па вечарах запальваць таршэр з абажурам з чалавечай скуры.
Аўтарцы пашанцавала, што яе заявы пра “мёртвую беларускую мову” не бачыў інтэрнэт-абаронца правоў беларускамоўных Ігар Случак, іначай бы позвы ў суд Севярынец не пазбегла.
У інтэрнэце ўжо выказваліся прапановы, быццам трэба зняць фільм паводле “Ночы цмока”. Спадзяюся, што фільм, які прапагандуе беларушчыну як занятак вузкай секты фанатыкаў, усё ж такі не пабачыць свет.
Прачытаў Вашую бліскучую рэцэнзію на свой пераклад Бонды і пачарпнуў зь яе нечакана шмат — прынамсі, як мне здалося, яўна болей, чым Вы з згаданага перакладу. Напрыклад, што «...прадуктыўнае спалучэнне сэксу і філасофіі ацаніў у „Філасофіі ў будуары“ яшчэ маркіз дэ Сад, а з таго часу ўцякло ўжо нямала вады і нямала было зроблена ў гэтым кірунку»...
Выдавецтва Майкла Эвэрсана «Evertype», што спэцыялізуецца на выданьні іншамоўных перакладаў Льюіса Кэрала і «кэраліяны», надрукавала па-беларуску клясычную казку «Alice's Adventures in Wonderland» у перакладзе Макса Шчура. Гэта першае кніжнае выданьне Кэрала па-беларуску.
Добрыя навіны: перакладчык «Алесі» Макс Шчур атрымаў з выдавецтва колькі аўтарскіх асобнікаў кнігі. Тым часам кніжку пасьпелі анансаваць і на Белсаце (відэа глядзіце ў артыкуле). Перамовы пра распаўсюд кніжкі ў Беларусі ўжо вядуцца.
Паважаныя чытачы! Радыя паведаміць вам, што віртуальны часопіс «Літраж» аднаўляе сваё існаваньне пасьля кароткага перакуру ў некалькі гадоў, што прайшлі ў сумневах, дыскусіях, тэхнічных праблемах, безграшоўі, гультайстве, п'янстве і проста валакіце. Кола аўтараў засталося тое ж, мэты і задачы часопіса па-ранейшаму ніякія, як і мы з вамі. Матэрыялы на сайце будуць зьяўляцца па меры іхнага паступленьня. Апрача таго, у вас цяпер ёсьць магчымасьць абсіраць іх у камэнтах. Дасылайце нам свае творы – мы не пакінем ад іх камня на камні, а як што застанецца, то выставім.
Выдавецтва Майкла Эвэрсана «Evertype», што спэцыялізуецца на выданьні іншамоўных перакладаў Льюіса Кэрала і «кэраліяны», надрукавала па-беларуску клясычную казку «Alice's Adventures in Wonderland» у перакладзе Макса Шчура. Гэта першае кніжнае выданьне Кэрала па-беларуску.