Спраўна гняздо ля надрэчнай хаціны
 зладзілі ўжо зімародкі,
Адзінарогі высока залеглі,
 дзе спрэс магілы відны.
Вывучыш свет і шукацьмеш уцехі –
 толькі хіба ж яна ў пастках
Той мімалётнае славы? Навошта
 трэба, папраўдзе, яны?

стары настаўнік геамэтрыі
зь ядроным пахам таннага тытуню
пэцкае падручнік крэйдай
жоўтыя кончыкі пальцаў
зазналі перасячэньне паралеляў

Мяса, косьці, нічога больш —
кавалак мыла,
шлюбны пярсьцёнак,
залатая плёмба.
Herr Бог, Herr Люцыпар —
ня рыпаць ува мне,
ня рыпаць.

Яны не працуюць да поту й не наракаюць на свой лёс,
не ляжаць у цемры і не аплакваюць сваіх грахоў,
ня гідзяць мяне размовамі пра свой абавязак перад богам,
між іх няма незадаволеных, няма вар’ятаў, апантаных маніяй
назапашваць рэчы,
ніводны зь іх ня кленчыць перад ніводным, ці перад продкамі, што жылі тысячы
гадоў таму,
ніводны зь іх на цэлай Зямлі не фігуруецца й не пакутуе.

Мой язык, мая кроў да апошняй часьціны створаныя з тутэйшага паветра,
зямлі,
я народжаны тут ад бацькоў народжаных тут ад
іхных бацькоў і гэтак далей,
сёньня мне трыццаць сем, я здаровы як вол, я пачынаю сьпеў
і спадзяюся да сьмерці не перастаць.

Пачуцьці
гэта для жонак
я магу суложыць і ненавідзець напоўніцу
магу сысьці
не заплаціўшы

И, источая горький зной,
Поблекли в обмороке пряном
И голубика пыльных гор,
И ртутный студень океана.

я не ведаю
пра што ён спявае
а яму за гэта
выдалі Нобеля
як мне польскую візу
разумееце

Спокойствием греться в каюте из вафельных стен.
Снаружи — густая вода и карман отсыревшего пороха.
И пусть мы всё ещё те, кто себя обогнать не успел,
Но здесь каждый второй — просто капля на кисти Поллока.