Були останні дні літа.
В університетських гардеробах
Повільно гойдалися
Порожні металеві конструкції.

Цвыркун позна ўначы на жыжкаўскім дворыку:
«Я жыву на старой грушы. Плады падаюць зь яе і грукочуць,
як уварваньне братняе звышдзяржавы».

Такі лівень, што
ня толькі поўні – нават
сумо ня будзе

не знаю ці варта пачынаць сягоння ліст да
Малгажаты і не знаю ці не звар’яцею да ранку а
было б надзвычай нетактоўна высылаць ёй у першым жа лісце
вар’яцкія трызненні і не знаю што зараз робіць

І ці ведаеш ты, офісная скалапендра,
і ты, грузчык шчарбаты,
якія я смачныя еў там катлеты
з чалавечых паўфабрыкатаў?

Але ж бязь веданьня, калі,
час мучае мяне,
як бзынкат прывіднай пчалы,
што ўсё ніяк ня джгне.

Да нас – сятчастым палатном глухой фіранкі,
даўно вядомым краявідам – да сьцяны
стаіць акно накшталт старой карціннай рамкі,
якая цэдзіць цераз сіта нашы сны.

Каменем у голову,
каменем у голову, —
так у Тернополі
вбивають поетів.

Ніколі дагэтуль і думкі не было
Аб тым,
Наколькі мяне сонца
Часам
Раздражняе.